Udało się! Dojechałem do dziesięciotysięcznego kilometra przed terminem, czyli przed końcem roku. To taka ładna i okrągła liczba, chociaż patrząc na tutejsze statystyki, widzę, że „dziesięciotysięczników” jest ponad setka, a kolejnych kilkudziesięciu stoi u drzwi i kołacze. A więc żadne „halo” w skali globalnej, ani oszałamiający sukces. Ale za to w moim małym świecie jest co świętować. Wszakże to drugie takie wydarzenie w „karierze” średniowiekowego – nie mylić ze „średniowiecznego” – faceta. Dom Perignon nie otworzę, bo mnie na niego nie stać, ale jeden kufelek złocistego napoju, wypity wieczorową porą w miłym towarzystwie, nie zaszkodzi.

To mój ostatni rowerowy wypad w listopadzie. W grudniu pewnie za bardzo nie poszaleję, więc pobicie mojego osobistego rekordu rocznego dystansu pozostawię na inny czas, a może nawet na „nigdy”? Lubię co prawda liczby, statystyki, podsumowania, wykresy, ale nie jeżdżę dla nich, tylko dla siebie. A ta cała elektroniczno-matematyczno-informatyczna otoczka jest po prostu skutkiem ubocznym bycia inżynierem tudzież niepoprawnym gadżeciarzem. A skoro już padło to słowo, to wczoraj i dzisiaj testowałem nową „zabawkę”. Co to było i jaki był efekt testów, pozwolę sobie zachować na inny czas, bo kilka rzeczy muszę jeszcze dopracować.

A na razie udaję się w kierunku lodówki, aby wyciągnąć zeń napój, o którym wspomniałem kilka zdań wcześniej…



W tym niekoniecznie romantycznym miejscu dojechałem do 10000 kilometrów.