Znałem kiedyś pewnego człowieka, który, gdy tylko jesienna szarość przekraczała bramę jego pięknego ogrodu, wyjeżdżał hen na drugą półkulę, aby cieszyć się widokiem słońca i bezchmurnego nieba. Uciekał w ten sposób przed depresją, potęgowaną przez niepogodę. Do Polski wracał wraz z pierwszą wiosenną zielenią. Przypomniałem sobie o tym właśnie dzisiaj, gdy obudziłem się i wyjrzałem za okno… Depresyjno-pesymistyczny widok sprawił, że w pierwszej chwili nawet nie pomyślałem, aby w takich warunkach zebrać się w sobie, czyli do kupy, i ruszyć przed siebie na rowerową wycieczkę. Jednakże gdy tylko pierwszy szok minął, doszedłem do jedynego słusznego wniosku, że tylko rower może poprawić mój kiepski nastrój. Pojechałem więc…

Deszcz padał raz mocniej, raz słabiej, a czasem tylko mżył. Po raz kolejny doceniłem rzecz, która co prawda odbiera rowerowi agresywny charakter, ale gwarantuje powrót do domu w stanie przypominającym człowieka. Mówię oczywiście o błotnikach, dzięki którym spokojnie pokonywałem wszystkie kałuże. Czym dłużej jechałem, tym lepiej się czułem, a szarość i „mokrość” nie okazały się tak złe, jak to początkowo wyglądało. Dobrze, że nie zostałem w domu, pomstując na uroki listopadowej aury, a zamiast tego spróbowałem się z nią zaprzyjaźnić w myśl starej zasady: „jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma”.