Odkąd sięgam pamięcią, my Polacy kochaliśmy obchodzić rocznice tragicznych wydarzeń, pielęgnując w ten sposób mit ojczyzny jako „Chrystusa Narodów”. Wybuch wojny, wkroczenie Sowietów, Powstanie Warszawskie, zbrodnia katyńska, śmierć Jana Pawła II, a ostatnio oczywiście katastrofa smoleńska, chociaż niektórzy wolą użyć słowa „zbrodnia” lub „zamach”. Święta radosne były jakby mniej istotne, wszakże grymas bólu i cierpienia jakby bardziej pasował do naszych twarzy. Od lat próbujemy coś z tym zrobić, ale czas jednego pokolenia to zbyt mało, aby zmienić głęboko zakorzenione przyzwyczajenia. A i los nam nie sprzyja, bo przecież najważniejsza z ważnych i najradośniejsza z radosnych rocznic, czyli Dzień Niepodległości, przypada – o zgrozo – w listopadzie! Słońca w tym czasie jak na lekarstwo, ciepłe dni dawno minęły, wszędy szarość, poranne mgły i nawet – jak w piosence – „(…) drzewa pogubiły liście na wczesne mrozu przyjście”. W oczach mijanych ludzi częściej widać matowe barwy jesiennej depresji, niźli blask świątecznej radości.

Nie inaczej było dzisiaj, bo zmiany klimatyczne, o których „trąbią” tzw. ekologowie, a w które nie do końca wierzę, czując w tym jakiś podstępny plan wyłudzenia kasy, nie są aż tak wielkie, aby zrobić z listopada lipiec, albo przynajmniej maj. Było więc szaro, a nawet bardzo szaro. Chmury nad Krakowem odbierały nadzieję na zmianę tego stanu rzeczy, a wręcz zdawały się gwarantować, że do ogólnego smutku pogodowego, dorzucą jeszcze to i owo, czyli najpewniej deszcz. Wiatr też na wiele sobie pozwalał, dokładając jeszcze jedną cegiełkę do obrazu szarugi. Jedynym pozytywem w tym całym negatywie była temperatura – nadzwyczaj przyjemna i podtrzymująca wątłą nić nadziei, że jeszcze będzie przepięknie.

Nie bacząc na szarość i wilgoć, wskoczyłem na rower i ruszyłem przed siebie, aby świętować. Dobrze się czułem na spokojnych, pustych ulicach, w otoczeniu flag miotanych porywami wiatru. W monochromatycznym obrazie świata, biel i czerwień zdominowały pierwszy plan, ukrywając za kulisami nawet kaprysy listopadowej pogody. Jechałem przed siebie, ciesząc się każdą chwilą i każdym mijanym miejscem. I nawet cieszyłem się szarością, bo szarość w Niepodległej ma kolorowe barwy wolności.



Szare barwy jesieni.