Ostatni dzień października. Nieustraszeni wielbiciele dyni i bezkrytyczni naśladowcy anglosaskich obyczajów, obchodzą Halloween. Nie jestem zwolennikiem tej „nowej świeckiej tradycji”, to po prostu nie moja bajka, ale jeśli komuś się podoba biegać po mieście w przebraniu świeżego trupa, to proszę bardzo, zwłaszcza, że dzisiaj Kraków, a raczej pogoda w królewskim mieście, stworzyła wspaniałą scenerię. Narodzonych o poranku mgieł nie przegnał wiatr. Przerzedziły się nieco w ciągu dnia, ale teraz, gdy piszę te słowa, za oknem widzę jedynie szarą przestrzeń, bielejącą gdzieniegdzie od świateł ulicznych latarni, z majaczącymi tu i ówdzie ciemnymi bryłami budynków. Bezwiednie wciąga mnie ten nastrój. Siedzę w półmroku, a z głośników sączy się „Equinoxe” Jean Michel Jarre’a. Tak wiele czasu upłynęło od chwili, gdy jako młody chłopak, po raz pierwszy usłyszałem tę płytę. A przecież wydaje się, jakby to było wczoraj. Ech… Muzyka jest wspaniałym wehikułem czasu, o czym pewnie jeszcze nie raz napiszę, bo już za dwa tygodnie ukazuje się płyta, na którą czekałem bardzo, bardzo długo… Opowiem o tym, ale nie dzisiaj.

A wracając w rowerowy klimat, napomknę, iż rano nie podarowałem sobie odrobiny luksusu i miast wygrzewać swoje mocno dojrzałe ciało w ciepłej pościeli, wstałem dość wcześnie i widząc za oknem wszechobecną mgłę, radośnie zawołałem:

– Na tom właśnie czekał Waszmościowie!

Odpowiedziała mi cisza, bo w XXI wieku waszmościów jakby mniej, a jeśli nawet są, to nie w mojej okolicy. Jednakowoż nie stropiłem się owym milczeniem, jeno dosiadłem mego dwukołowego rumaka i pognałem w tę mgłę niezmierzoną, by radować się innym obliczem świata. A gdziem był i com widział, niech pozostanie jeno w mej i przyjaciela mego (GPS) pamięci.



Park Jerzmanowskich w delikatnie mglistym uścisku jesieni.


Pałac Jerzmanowskich.