Powróciła smętna i wilgotna szarość. Jednak taka aura też ma swoje zalety. Jest nieprzyjazna, mroczna, tajemnicza – po prostu inna. Ubrany stosownie do panujących warunków, wybrałem się wczesnym popołudniem na przejażdżkę. Moim celem były dawno nie eksplorowane szlaki rowerowe, unikane przeze mnie wówczas, gdy pomykałem rowerem szosowym, który raczej nie darzy miłością większych nierówności, tudzież gruntowo-szutrowych akcentów. Przełajowy Ridley X-Bow, z racji posiadania grubszych opon, radzi sobie doskonale w takich warunkach.

Prognozy pogody wieściły opady deszczu, lecz w rzeczywistości jedynie od czasu do czasu delikatnie siąpiło i nic nie zapowiadało, że stan ten ulegnie zmianie na gorsze. I tylko wiatr przeszkadzał w jeździe, skutecznie mnie spowalniając. To zresztą moja wina, a dokładniej rzecz ujmując, wina mojej zimowej kurtki rowerowej, kupionej w czasach, gdy ważyłem kilkanaście kilogramów więcej. Teraz rozmiar XL działa niczym żagiel, sztandar i spadochron hamujący w jednym. Chyba będę musiał sięgnąć do sakiewki i wyposażyć się w nową kurtkę lub… przytyć. Przytyć? Żartowałem.

Dojechałem na Podgórze, a potem pojechałem wzdłuż Wisły aż do ulicy Mirowskiej. Przejechałem na drugi brzeg i skierowałem się do Opactwa Benedyktynów w Tyńcu. Tam zatrzymałem się, aby zrobić kilka zdjęć, zatrzymując w kadrze kolory jesieni na tle wszechobecnej szarości. Potem wróciłem do Krakowa, tym razem wybierając szlak rowerowy biegnący wzdłuż południowego brzegu Wisły. Minąłem Zabłocie i pojechałem w stronę Rybitw. Stamtąd miałem już tylko kilka kilometrów do domu.



Z tynieckiego klasztoru, jesienny rzut oka w lewo.


Z tynieckiego klasztoru, jesienny rzut oka w prawo.