Na taki moment czekał mój nowy rower do „zadań specjalnych”. Owe „zadania” to oczywiście jazda w niesprzyjającym czasie później jesieni, zimy i wczesnej wiosny, gdy żal ściskałby serce na samą myśl, aby w takich warunkach katować swój podstawowy, dopieszczony w każdym calu, rower. Nie spodziewałem się tylko, że moment ten nadejdzie już w pierwszej połowie października, która winna kojarzyć się raczej z naszą polską, złotą jesienią, a nie z tym, czego mieszkańcy Małopolski doświadczyli w poniedziałek. Po jesiennym ataku zimy nie pozostało już wiele śladów, ale ciemne chmury, deszcz i mokry asfalt były wystarczającym powodem, aby przetestować w praniu nową „zabawkę”. A pierwsza jazda jest zawsze niewiadomą. Niby wszystko jest wyregulowane, sprawdzone, przetestowane na wylot, ale w czystych, domowych, niemalże laboratoryjnych warunkach.

Ubrany stosownie do wszechobecnej szarości, połączonej z silnym wiatrem i słabym deszczem, ruszyłem przed siebie. Pierwsze wrażenia były pozytywne, czyli nic nie trzeszczało, nic nie zgrzytało, wszystkie przełożenia wchodziły gładko i bezboleśnie. Zastrzeżenia mam tylko do tylnego błotnika, który na większych nierównościach potrafi stuknąć w obejmę przedniej przerzutki. To drobiazg, ale wszystko musi być perfekcyjnie zrobione, a więc muszę przykleić tam kawałek miękkiej gumy, co powinno rozwiązać problem. Skoro już jestem przy nierównościach, to muszę przyznać, że w porównaniu z wyścigowym Fenixem, X-Bow jest jak amerykańska limuzyna z lat 70 ubiegłego stulecia. Pokonuje je dostojnie, tłumiąc wstrząsy w takim stopniu, że mógłbym w trakcie jazdy popijać popołudniową herbatę wprost z filiżanki, bez obawy uronienia choćby jednej kropli. To oczywiście zasługa 32-milimetrowych opon, które, choć zostały „nabite” do maksymalnego dopuszczalnego ciśnienia, pozostały wystarczająco miękkie, aby zapewnić komfort.

Zbudowany przeze mnie, wyposażony w pełne błotniki i „pancerne” opony, Ridley X-Bow nie jest lekkim rowerem. Priorytetem była bowiem odporność na trudne warunki i ograniczenie do minimum możliwości wystąpienia awarii, choćby takiej, jak złapanie gumy – klejenie lub wymiana dętki na mrozie nie należy do przyjemności. Cięższa konstrukcja, większa masa rotująca i szersze opony robią swoje. Przyspieszenie nie jest mocną stroną tego roweru. Podobnie jak pokonywanie podjazdów. Co innego na płaskim. Tam po rozpędzeniu, X-Bow jest niczym M1 Abrams śmigający po irackiej pustyni – pokona wszystko. Tyle, że czasem trzeba gwałtownie wytracić prędkość, co z reguły osiąga się poprzez naciśnięcie hamulców. Rower wyposażyłem w mechaniczne, przełajowe tarczówki. Muszę się z nimi oswoić, bo wymagają mocniejszego naciśnięcia dźwigni niż używane w podstawowym rowerze hamulce szczękowe. Zobaczę, jak będą się zachowywać po dotarciu.

Dystans nie był powalający, prędkość średnia mało ekscytująca, żeby nie powiedzieć żałosna. Przyczynił się do tego silny wiatr i fakt, że jeździłem głównie po mieście, czyli byłem skazany na notoryczne zwalnianie i zatrzymywanie się. Na bardziej obiektywną ocenę przyjdzie zatem jeszcze czas. A póki co, jest nieźle.