Po trzech dniach szarości, większej szarości i jeszcze większej szarości, połączonej oczywiście z opadami deszczu, nareszcie pojawił się błękit, a wraz z nim słońce. Nie zastanawiałem się więc długo i w niedzielne popołudnie, kiedy tradycja katolicka nakazała sąsiadom przerwać na godzinę kłótnie i odświętnie ubranym, z maską pokory na twarzach, tudzież aureolą ponad głowami podążyć do pobliskiej świątyni, ja właśnie wsiadałem na rower i ruszałem przed siebie.

Dzień był istotnie pogodny, ale niezbyt ciepły. Wystarczyło wjechać do cienia, a już robiło się chłodniej. Poza tym, w wielu miejscach mogłem spotkać ślady deszczowych dni w postaci błota lub kałuży. Dobrze więc, że nie umyłem roweru, bo już po pierwszych kilkunastu kilometrach żałowałbym, że wykonałem kawał porządnej, nikomu niepotrzebnej roboty. Planu wycieczki znów nie miałem. Jechałem po prostu przed siebie. Najpierw kolejny raz przejechałem przez niedawno otwartą kładkę tramwajowo-pieszo-rowerową w Płaszowie. Potem pojechałem w stronę Nowej Huty, minąłem Mogiłę i przejechałem obok… spalarni odpadów. W teorii to raczej mało romantyczne miejsce, kojarzące się z szarością i wysokimi kominami, z których bucha czarny dym. W Krakowie jest jednak zupełnie inaczej. To kolorowy, futurystyczny, ekologiczny budynek. Oczywiście zanim powstał, został oprotestowany przez mieszkańców, ale to przecież normalne, że ludzie boją się nieznanego. Na skrzyżowaniu ulicy Giedroycia z Igołomską skręciłem w stronę Nowej Huty. Ta okolica to kolejny, wielki plac budowy. Uciekłem więc stamtąd jak najszybciej. Pojechałem w stronę Grębałowa, a potem skierowałem się na północ i dotarłem do Raciborowic.

A potem odkryłem Prawdę. Prawdę przez duże „P”, bo zaprawdę powiadam Wam, że to prawdziwa wieś. A jadąc przezeń naprawdę trzeba mocno pracować, bo teren tutaj mocno pagórkowaty. Nie miałem w planach pomykania po górkach, ale skoro pojawiły się na mojej drodze, grzechem byłoby nie skorzystać. Po Prawdzie były Więcławice Stare, Masłomiąca (jakże lubię tę nazwę) i wreszcie Michałowice. Tam dotarłem do drogi krajowej numer 7, łączącej Kraków z Kielcami, Radomiem i Warszawą. Unikam takich dróg, bo trzeba mieć stalowe nerwy i oczy wszędzie, aby w miarę bezpiecznie się po nich poruszać. W niedzielę ruch jest jednak zdecydowanie mniejszy, więc bez obaw skręciłem na południe. Za Michałowicami musiałem zaliczyć serpentyny, które wyniosły mnie na szczyt wzgórza, skąd rozpoczął się długi i szybki zjazd do Krakowa.

To jeszcze nie był koniec. Przejechałem przez Witkowice, Zielonki, ulicę Gaik i Bronowice. Stamtąd, jadąc przez Rząskę i Zabierzów, dotarłem do Balic i Kryspinowa. Dopiero tam nadszedł czas powrotu. Żeby nie było zbyt łatwo, po drodze zaliczyłem jeszcze podjazd na Jodłowej, co sprawiło, że pojawiłem się na Królowej Jadwigi. A tam, przy skrzyżowaniu z Piastowską, niespodzianka. Zamiast asfaltu, kilkaset metrów przełaju po kamieniach. Jazda po czymś takim na 23 milimetrowych oponach to niezapomniane wrażenie. To była jednak ostatnia trudność dzisiejszej wyprawy. Po niej pozostało już tylko kilkanaście łatwych kilometrów w scenerii królewskiego miasta.



Odkrywam Prawdę.