Wszystkie znaki na niebie i ziemi, dodatkowo poparte prognozą pogody, wskazywały, że dzisiaj będzie bezchmurny i upalny dzień. Rozsądek podpowiadał, aby znaleźć sobie spokojną, lekką, najlepiej ukrytą w bezpiecznym cieniu drzew, trasę. Jednak życie byłoby nudne, bezbarwne i bardzo przewidywalne, gdyby kierować się w nim wyłącznie rozsądkiem. Tak więc, w pełni świadomie i dobrowolnie, wybrałem się w mocno górzysty teren i chociaż nie były to góry przez duże „G”, to jednak trasa, którą chciałem pokonać, miała być czymś więcej niż tylko hasaniem po okolicznych pagórkach. A upał? Pal licho upał!

Wyruszyłem przed dziesiątą, co miało sprawić, że większą część trasy pokonam, gdy słońce nie pokaże do końca, na co go stać. Przejazd do Skawiny i dalej, do Radziszowa, potraktowałem jako rozgrzewkę. Potem był pierwszy, skromny podjazd do Jurczyc, skąd dotarłem do drogi 953 i skręciłem w stronę Kalwarii Zebrzydowskiej. Nie jeżdżę tędy bardzo często, ale ponieważ ładnych kilka razy pojawiałem się już w tym miejscu, daruję sobie szczegółowy opis tego odcinka. Jest mocno pagórkowaty, choć podjazdy są raczej dość krótkie i łagodne. Póki co, jechało mi się nad wyraz sprawnie i szybko, pomimo faktu, że z każdą chwilą robiło się coraz cieplej – na kalwaryjskim rynku było już 35°C. Skręciłem na wschód i przez krótki czas jechałem drogą 52 do wsi Brody. Stamtąd skierowałem się na południe. Droga zaczęła się delikatnie wznosić, a wraz z nią… temperatura. Zacząłem to odczuwać głównie wtedy, gdy nieco zwolniłem, rozpoczynając w Leśnicy pokonywanie nieco bardziej solidnego podjazdu. Jego szczyt osiągnąłem we wsi Stronie, skąd szybko zjechałem do Stryszowa. Długi zjazd sprawił, że schłodziłem ciało, a umysł miał czas na przygotowanie się do kolejnych wyzwań, które czekały tuż za zakrętem…

Skręciłem na południe w stronę Wielkiego Pola. Znak drogowy radośnie informował, że mogę spodziewać się 14% nachylenia. Jednak nie to było problemem, ale nawierzchnia drogi, która przypomniała mi moje nadmorskie eskapady sprzed miesiąca. Stosunek dziur do nie-dziur wynosił jakieś 75 procent, więc zamiast ekscytować się nachyleniem, skupiłem się na wyborze optymalnego toru jazdy, czyli takiego, który pozwoliłby na ominięcie większości drogowych „niespodzianek”. Dla ścisłości wspomnę jednak, że znak drogowy kłamał i nachylenie nie przekraczało 11%. Za Wielkim Polem droga ucywilizowała się, co bardzo mnie ucieszyło, bo mogłem zaliczyć kolejny szybki zjazd. Jego koniec był jednak gwałtowny i niespodziewany niczym atak serca. I nie mam na myśli kolarskich szlifów lub bliskich spotkań z bujnym drzewostanem na poboczu, lecz zderzenie z geologiczną rzeczywistością w postaci kolejnego podjazdu, który na „dzień dobry” przywitał mnie 15% nachyleniem. Rozpocząłem wspinaczkę. Wolna jazda oznaczała, że powietrze przestało mnie chłodzić, oferując w zamian urok niepowtarzalnej symulacji wielkiego pieca. Słońce było tak wysoko na niebie, że drzewa nie dawały już cienia. Płuca domagały się tlenu, a tego zdawało się brakować w gorącym powietrzu. Metr za metrem, uparcie pokonywałem podjazd. Niecały kilometr o średnim nachyleniu ponad 10%. Potem 200 metrów wypłaszczenia i „deser” w postaci 150 metrów o nachyleniu 8%. Energia, którą cieszyłem się dwie godziny wcześniej, ulatywała niczym powietrze z przebitej dętki. Jednak z każdą chwilą zbliżałem się do szczytu, na którym czekała nagroda za trud w postaci wspaniałego widoku małopolskich, mieniących się wszystkimi odcieniami zieleni, wzgórz. Byłem w Marcówce.

4 kilometry zjazdu do Budzowa nie pozwoliły na pełną regenerację sił. Poruszałem się w pełnym słońcu, a świeżość wyparowała jak okoliczne potoki. Tymczasem przed mną było 16 kilometrów podjazdu. Rzecz jasna, bardzo łagodnego, z ledwie kilkoma miejscami, gdzie trzeba było wykrzesać więcej energii. W każdych innych warunkach byłaby to rowerowa odmiana spaceru, ale nie dzisiaj. A przecież była to dopiero połowa planowanego dystansu. Przejechałem przez Jachówkę, a potem przez Bieńkówkę, w której bywałem już z racji pokonywania jednego z popularniejszych małopolskich podjazdów – pod Sołtysi Dział. Tuż za Bieńkówką wspiąłem się na najwyższą tego dnia wysokość – 594 m n.p.m. To oznaczało także koniec podjazdu i początek równie długiego zjazdu do Stróży. Jadąc z góry, mogłem nieco odpocząć. A nowe siły były mi bardzo potrzebne, bo o ile odcinek ze Stróży do Myślenic jest płaski, to nie można tego samego powiedzieć o jakiejkolwiek drodze pomiędzy Myślenicami a Krakowem.

W Myślenicach pozwoliłem sobie na dziesięciominutowy postój. Przelałem rezerwę na „czarną godzinę” z półlitrowej butelki, którą wiozłem w kieszonce koszulki, do jednego z bidonów. Wody nie powinno mi zabraknąć. A energii? Była 13:30, a więc rozpoczynała się najgorętsza część dnia. Nie będę ściemniał, że przejazd przez Polankę, Górę, Olszowice i Konary do Świątnik Górnych był rutynową łatwizną i okazją do podreperowania statystyk wydajności. Było dokładnie na odwrót. Upał – niezaspokojony w swej zachłanności wampir – wyssał ze mnie całą energię. Każdy podjazd wydawał się przedłużoną wersją Gliczarowa, nachylenia zdawały się być przynajmniej trzykrotnie większe, zjazdy były zdecydowanie za krótkie, a woda z bidonów miast orzeźwiać i chłodzić, spokojnie mogła posłużyć do zaparzenia herbaty. Z niedowierzaniem patrzyłem na wskazania średniej prędkości, która bardziej pasowała do hulajnogi niźli roweru. W Konarach musiałem zatrzymać się przy sklepie, bo na kilkunastu kilometrach od Myślenic, zużyłem cały zapas wody. Zimna Kryniczanka przywróciła mnie do świata żywych. Przede mną było ostatnie kilkanaście kilometrów.

Bliskość celu wyprawy dodawała mi sił, a wizja tradycyjnej szklanki zimnej Coca-Coli działała niczym EPO. Wkrótce podjechałem pod dom, kończąc dzisiejszą wyprawę, która okazała się być najtrudniejszą w tym roku. Taki właśnie scenariusz podpowiadał mi rozsądek, o którym wspominałem na początku. Razem z Grzegorzem Halamą mógłbym zaśpiewać, że „Ja wiedziałem, że tak będzie. Yhy, yhy. Ja wiedziałem”. Ale przecież musiałem się przekonać i… wcale nie żałuję. Łatwe osiągnięcia nikną w mroku zapomnienia, a trudne pozostają w pamięci, budując coś, co nazywa się doświadczeniem.



Klimat jednego z podjazdów za Stryszowem.


Kapliczka w Marcówce na szczycie podjazdu.


Widok z Marcówki na małopolskich wzgórz niezmierzone przestrzenie.


Nie ukrywam – byłem zadowolony.


Krótki odpoczynek w cieniu myślenickich drzew. Stąd do domu miałem już tylko 26 kilometrów, ale w upale…


Profil dzisiejszej trasy.