Mniej więcej w środku tygodnia organizm zaczyna się buntować i przemawia do rozsądku mniej więcej tymi słowami: „Słuchaj chłopie. Musisz się zdecydować. Albo jesteś rannym ptaszkiem, albo nocnym markiem”. Inaczej rzecz ujmując, deficyt snu daje o sobie znać i tak będzie aż do soboty. To oczywiście musi mieć wpływ na kondycję, więc trudniejsze przejażdżki planuję na weekend lub na początek tygodnia. Dzisiaj miało być więc łatwo, spokojnie, bez nadmiernego wysiłku. Nie miałem jednak żadnego pomysłu, dokąd i którędy mam pojechać. A więc znów, może nie wielka, ale jednak improwizacja. Początek był faktycznie łatwy: Czarnochowice, Kokotów, Brzegi, Grabie, Niepołomice, Stanisławice, Damienice, Proszówki. Nie licząc kilku „zmarszczek”, była to zdecydowanie płaska trasa. Dość rutynowa, bo z wyjątkiem kilku kilometrów w Puszczy Niepołomickiej, poruszałem się doskonale mi znanymi drogami. Potem pojechałem do Bochni. Tam skończyły się monotonne, płaskie krajobrazy. Jadąc po pagórkach, dotarłem do Chełmu, zjechałem do drogi 94, którą poruszałem się aż do Zagórza. Tam rozpocząłem ostatnią część wycieczki, która zarazem była najmniej ciekawa, bo ileż razy można jechać przez Staniątki, Podłęże, Zakrzów i Węgrzce Wielkie. Taki już urok wycieczek rozpoczynanych pod domem, które również tam kończyć się mają… Ale i tak było fajnie. Jak zawsze, zresztą.