Żyje we mnie niespokojny duch, który nie pozwala cieszyć się beztroskimi chwilami, spędzonymi przed telewizorem z pilotem w ręku. Nie pozwala nawet na spokojny, rowerowy relaks, nieustannie domagając się choćby szczypty emocji i nowych doznań. Dzisiaj znów dał o sobie znać, gdy wracając z pracy, zastanawiałem się, gdzie mam się wybrać na popołudniową przejażdżkę. No i niemal natychmiast pojawił się pomysł, aby odrzucić wszystkie koncepcje łatwych, rekreacyjnych, czyli po prostu płaskich tras, i pojechać tam, gdzie profil będzie bardziej przypominał kolejkę górską, niźli monotonię płaskich krajobrazów. Jednocześnie wcale nie chciałem rezygnować z pomysłu, aby pokonać przynajmniej 100 kilometrów. A to już oznaczało pewną trudność, bo oczywistą oczywistością jest, że po pagórkach jeździ się wolniej niż po płaskim, a dni przecież krótsze i zmrok zapada znacznie wcześniej. Jazda w ciemności szosówką, zwłaszcza taką, w której walka o każdy gram nie pozwoliła na założenie potężnego reflektora, lecz jedynie skromnego światełka pozycyjnego, nie należy do szczególnie bezpiecznych zajęć. Połączenie wszystkich założeń taktycznych, czyli ponad 100 kilometrów po pagórkach przed zmierzchem, oznaczało, że wielce wskazane było być w formie i tryskać na lewo i prawo nadmiarem energii. Czy tak jest w rzeczywistości – nie wiedziałem. Aby się o tym przekonać… pojechałem.

Etap pierwszy, to dojazd do Świątnik Górnych przez Wrząsowice. Można powiedzieć, że to rutyna, bo tyle razy jechałem już tą drogą. Sporo tutaj pagórków i kiedy indziej mógłbym napisać, że całkiem słuszne przewyższenia, ale dzisiaj ten fragment trasy miał być jedynie rozgrzewką. Ze Świątnik Górnych pojechałem do Gorzkowa, a potem zjechałem do Dobczyc. Tym razem nie jechałem przez Koźmice Małe, ale przez Podlas. Na razie było łatwo, a nawet bardzo łatwo, bo za Dobczycami skręciłem w moją ulubioną drogę do Gdowa przez Stadniki. No i gdzie ta „kolejka górska”, te pagórki, te setki metrów przewyższeń?

„Schody” zaczęły się, gdy z drogi 966 skręciłem do Zręczyc. Niecały kilometr, ale miejscami nachylenie dochodziło do 16% – to lubię! Czuję wtedy, że żyję. Za Zręczycami chwila oddechu, ale nie na długo, bo jadąc na południe, musiałem dotrzeć do drogi w okolicy wsi Mierzeń. Problem w tym, że ta droga była kilkadziesiąt metrów wyżej, a póki co jechałem prawie po płaskim. Wyniesione ze szkoły resztki wiedzy geograficznej nie pozostawiały złudzeń – ostatnie kilkaset metrów musi być strome. I było. A konkretnie 14%. Takie nachylenie mają zresztą swój dyskretny urok. Wystarczy, że spadnie do 9-10% i wydaje się człowiekowi, jakby jechał po płaskim. Dotarłem do bardziej cywilizowanej drogi i skręciłem w stronę Łapanowa. Na tym odcinku mogłem żywić swoje jestestwo endorfinami, których nadprodukcja był związana z faktem szybkiego poruszania się w dół. W Łapanowie znów było płasko. Dojechałem do wsi Ubrzeź i tam skręciłem na północ. Tylko pierwsze kilkaset metrów było mi znane. Potem skręciłem w stronę Cichawki i Królówki, wjeżdżając tym samym w całkowicie dziewicze dla mnie rejony.

Początkowo było łatwo, ale wkrótce zaczął się kolejny podjazd. I to nie byle jaki. Jego najtrudniejszy fragment miał około kilometra długości i 100 metrów przewyższenia. Tam najmniejsze nachylenie wynosiło 8%, a maksymalne 13%. Wspinałem się swoim tempem, równo, bez zrywów i szaleństw. Przecież to jeszcze nie był koniec zabawy, a stąd do domu miałem jeszcze ponad 40 kilometrów. Dotarłem na szczyt i zgodnie z logiką zjechałem w dół. Zaliczyłem jeszcze kilka pomniejszych pagórków, zanim w Zawadzie zacząłem kolejną wspinaczkę. Tym razem było już zdecydowanie łatwiej, a nachylenia wróciły do świata jednocyfrowych wartości. Teoretycznie powinienem odczuwać już trudy wcześniejszych zmagań, ale dziwnym trafem nic takiego nie miało miejsca. Powoli nadchodził zmierzch, gdy meldowałem się w Gierczycach i rozpoczynałem szybki zjazd do drogi 967. Przejechałem przez nią i niecałe dwa kilometry dalej skręciłem na zachód.

Rozpocząłem ostatni etap – powrót do domu. Miał być szybki, łatwy i oczywiście przyjemny. Początkowo poruszałem się po drodze 94, ale w Grodkowicach skręciłem do Targowiska, aby wracać standardową trasą przez Gruszki, Zakrzów i Węgrzce Wielkie. Wszystko, co było trudne, było już poza mną. Teraz wystarczyło jechać, jechać i jechać, widząc przed sobą czerwoną poświatę na zasnutym chmurami horyzoncie. Kurtyna zachodzącego słońca właśnie zapadała, kończąc spektakl pogodnego dnia. A ja kończyłem występ w teatrze mojej rowerowej pasji. To teatr jednego aktora, bez publiczności, bez świateł sceny, w którym każde przedstawienie jest premierą, grane wyłącznie jeden raz, a pozostaje po nim jedynie wspomnienie i wpis na blogu.



Profil dzisiejszej trasy.