Pięknego lata ciąg dalszy. Tak pięknego, że po latach powrócił koszmar dwudziestego stopnia zasilania. Kiedyś, w minionych latach komuny, to oznaczało, że wyłączą. Brakowało wszystkiego – prądu też. Teraz okazało się, że również będą wyłączać. Jest jednak jedna, subtelna różnica. Wówczas wyłączano prąd obywatelom, a socjalistyczne zakłady pracy miały priorytet. Dzisiaj odbiorcy prywatni są górą, a martwić muszą się kapitaliści. Jest więc zasadniczy postęp, chociaż cieszyć się nie powinniśmy, bo jeszcze kilka takich upalnych lat i będziemy mieli energetyczny problem. Tak to już jest, gdy inwestuje się w elektrownie węglowe rodem z XIX wieku, miast sięgnąć po nowoczesne technologie. Ot chociażby po energię jądrową. To się jednak nie uda, bo głośno wrzeszcząca garstka nawiedzonych ekologów potrafi zagłuszyć każdy głos rozsądku. A więc czekamy aż problem sam się rozwiąże. Powodzenia.

O energii wspomniałem z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że poruszając się rowerem, czyli jak najbardziej ekologicznie poprawnym pojazdem, nie potrzebuję energii elektrycznej. Nie wpływam więc negatywnie na ledwo zipiący system zasilania. A drugi powód wynika wprost ze znaczenia słowa „energia”. Wszakże takowa jest potrzebna, aby silnik pojazdu mógł pracować. A tym silnikiem jestem oczywiście ja. I właśnie w tym miejscu, zakręciwszy pełne koło, wracam do początku tekstu, gdzie wspomniałem o związku upałów z energią, a raczej z jej deficytem.

Dzisiejsza przejażdżka miała bowiem cztery fazy, cztery oblicza energetyczne. Pierwsze kilkanaście kilometrów to rozgrzewka. Nie powiem, żebym czuł wówczas szczególną moc. Po dniu pracy spędzonym w nieklimatyzowanym pomieszczeniu, organizm musiał przyzwyczaić się do wysiłku w pełnym słońcu. Druga faza była już przyjemna. Pomimo upału, jechało mi się całkiem przyzwoicie, a wykreowany w ten sposób pęd powietrza, dawał wytchnienie rozgrzanemu ciału. I tak działo się przez kilkadziesiąt kilometrów, aż do momentu, w którym dopadł mnie kryzys. Jaki? Energetyczny, rzecz jasna. Wysoka temperatura zrobiła swoje i organizm nie był w stanie produkować tyle mocy, ile bym sobie życzył. Zwolniłem i spokojnie pokonywałem kolejne kilometry. I wtedy nadszedł wieczór, a wraz z nim spadła temperatura, chociaż słowo „spadła” brzmi dziwnie, gdy termometr wskazuje 30 stopni. Ale na to właśnie czekały przegrzane mięśnie. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, nagle i niespodziewanie, niczym silnik samochodu po wtłoczeniu doń podtlenku azotu, ruszyłem z kopyta – lub raczej z pedała – do przodu. Nie dziwi więc fakt, że ostatnie dwadzieścia kilometrów pokonałem w ekspresowym, jak na mnie, tempie.

A zatem przez analogię, wystarczy kilka stopni mniej i pożegnamy na jakiś czas dwudziesty stopień zasilania.



A tak było w sobotę na czasówce. Trochę ciepło…