Pozornie nie będzie o rowerze, lecz o… muzyce. Trzydzieści cztery lata temu ukazał się „Time” – jeden z najlepszych albumów zespołu Electric Light Orchestra.

Czas płynie, a „Czas” ciągle brzmi świeżo i intrygująco. Nadal posiadam wersję winylową, traktowaną niemalże jak relikwię, którą onegdaj kupiłem za całe 5000 (słownie: pięć tysięcy) ówczesnych złotych. Pamiętam, jak wieczorem gasiłem światło, siadałem wygodnie w fotelu i przymknąwszy oczy, zanurzałem się w oceanie muzycznej podróży do następnego stulecia, jakże wtedy odległego i nierzeczywistego. Słuchając, wczuwałem się w człowieka – bohatera albumu – który przeniesiony w czasie do XXI wieku, stara się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Chciałby wrócić do lat swojej młodości, powrócić do „starych, dobrych lat osiemdziesiątych”, ale to nie jest możliwe.

Czasami czuję się tak, jak on. Wydaje mi się, że życie wyrwało mnie znienacka z moich najpiękniejszych lat i wtłoczyło na siłę w ramy innego czasu. Chciałbym na powrót odnaleźć zagubione ścieżki, wrócić tam, gdzie zawsze czułem się bezpiecznie, ale wiedząc, że jest to niemożliwe, usiłuję się dostosować, odnaleźć, przywyknąć do nowej rzeczywistości. Jednak tamten czas wciąż żyje we mnie, w moich wspomnieniach. A te obrazy powracają, gdy samotnie przemierzam rowerem puste, ciche i spokojne drogi. Wtedy, nie słysząc hałasu cywilizacji, słyszę dźwięki swojej duszy, dostrojone do tonacji minionych lat i chociaż na moment cofam się w czasie.

Kończę cytatem z utworu „Ticket to the Moon” ze wspomnianej płyty.

Remember the good old 1980s?
When things were so uncomplicated?
I wish I could go back there again,
And everything could be the same.



Time