Za moim oknem rośnie dąb. Jest stosunkowo młody, ale już wystarczająco silny, aby trwać niewzruszenie, gdy wokoło trwa zawierucha. Pracując dzisiaj zdalnie w domu, rzucałem nań okiem od czasu do czasu, by widokiem zieleni uspokoić wzrok skupiony wcześniej na komputerowym ekranie. Zielony kolor istotnie działał kojąco, ale sam widok już nie. Bo oto król okolicznego drzewostanu pochylał się, to w lewo to w prawo, tańczył w pozornym bezładzie targany wiatrem. Zaiste był to niesamowity widok, z natury ambiwalentny, o ile widok ambiwalentnym być może. Z jednej strony piękny, majestatyczny, pokazujący siłę przyrody. Z drugiej przerażający i budzący trwogę. Bo jeśli tak potężne, dumne drzewo kłania się pokornie ziemi, zdając się kłaść na niej krzyżem niczym pokutnik przed ołtarzem, to co się stanie z kolarzem, który samotnie stanie naprzeciw żywiołom?

Pytanie było o tyle zasadne, że od kiedy dość mocno się „wycieniowałem”, stałem się bardziej podatny na wiatr. Kiedyś, gdy już rozpędziłem swoje XL kilogramów, to „szedłem” niewzruszenie jak Rudy 102 przez wszelkie przeciwności natury. Teraz nie jest już tak łatwo i każdy podmuch wiatru natychmiast odczuwam na kierownicy. Być może powinienem dać za wygraną, zostać w spokojnym i ciepłym mieszkaniu, wypić popołudniową kawę, przegryzając ją kruchym ciasteczkiem i spokojnie oglądnąć kolejny etap Tour de France?

Oczywiście pojechałem. Faktycznie nie było łatwo, ale wbrew pozorom nie chodzi o jazdę pod wiatr – to spokojnie da się przeżyć. Najbardziej denerwujące i niebezpieczne były gwałtowne podmuchy bocznego wiatru, które potrafiły wytrącić mnie z obranego toru jazdy. Nie dziwi więc fakt, że na szybkich zjazdach lub wtedy, gdy wyprzedzały mnie samochody, gwałtownie skakał mi poziom adrenaliny. Daruję sobie jednak dokładny opis przejażdżki, bo poza wiatrem nie było w niej nic oryginalnego. Trochę rutyny na koniec roboczego tygodnia. Ale mam nadzieję, że już następna eskapada będzie zupełnie inna od wszystkich wcześniejszych. Dlaczego? O tym wkrótce…