Czy ten czas nie mógłby biec wolniej? Moja córka, którą jeszcze tak niedawno odprowadzałem do przedszkola, kończy dzisiaj 20 lat. Taka sytuacja… To oczywiście prowokuje do refleksji, której owocem jest mało optymistyczna myśl, że choć młodość jest stanem umysłu, to pewnych fizycznych ograniczeń nie da się już pokonać. Drugim skutkiem dzisiejszej rocznicy było sięgnięcie do głębokich obszarów umysłu i przypomnienie sobie, jak wyglądała moja „dwudziestka”. Otóż, w ogóle nie wyglądała, bo zawsze byłem mało imprezowy, a nad świętowanie urodzin zawsze przedkładałem jakąś pasję. Wtedy to była elektronika, ale już kilka miesięcy później kupiłem pierwszy komputer i nic już nie było takie samo…

Z tymi i innymi myślami wyruszałem dzisiaj na trasę, której celem były rejony położone na północ od Krakowa. Pogoda była idealna na rower. Nie za zimno, nie za ciepło, po prostu w sam raz. Jechałem głównie po znanych mi drogach, ale kilka nowych szlaków udało mi się odkryć. Jednym z nich jest droga, a w zasadzie ulica prowadząca z Zielonek w kierunku fortu Pękowice. Początkowo jest zupełnie spokojnie, ale po około 1500 metrach, dojeżdżając do zakrętu, zauważyłem, że chodnik przybiera postać schodów, co zwiastowało niezłą zabawę. I faktycznie tak było. Średnie nachylenie kolejnych trzystu metrów to prawie 10%. A poza tym było cicho, spokojnie, no i trochę nostalgicznie. Ale to się czasem zdarza ojcu dwudziestoletniej córki. Ten typ tak już ma...