Przedziwna była dzisiejsza trasa. Łączyła miejsca, które odwiedzam często, z takimi, w których bywam sporadycznie. Jej pierwsza połowa była płaska, a druga mocno, a nawet bardzo mocno pagórkowata. Było na niej wszystko. Długie, proste odcinki, strome wspinaczki, szalone zjazdy. Był idealnie gładki asfalt, ale tu i ówdzie trafiałem na drogi rodem z PRL’u. Była jazda z wiatrem i pod wiatr, ze słońcem za plecami i pod słońce. A wszystko zaczęło się banalnie, bo pojechałem na wschód. Banał trwał aż do Staniątek, gdzie skręciłem na południe. Przejechałem przez Brzezie, Niegowić, Liplas i znalazłem się w Gdowie. Stamtąd przez Stadniki pojechałem do Dobczyc. W tym miejscu skończyła się łatwa, czyli płaska część trasy. Przede mną były niezliczone pagórki po południowej stronie Zalewu Dobczyckiego. Przejechałem przez Kornatkę, Brzezową, Droginię. Potem dojechałem do Myślenic, gdzie skręciłem na północ z zamiarem powrotu do domu. A to nie było takie proste, bo najkrótsza droga wiodła przez Siepraw i Świątniki Górne, a nie są to bynajmniej miejscowości położone w dolinach. Wspinałem się więc mozolnie, a potem szybko zjeżdżałem, by za chwilę pokonywać kolejny podjazd. Ale przecież to właśnie lubię. Tempo było wolniejsze niż zwykle, i nie tylko dlatego „żem pagórków pokonał w pierona”. Przed wyjazdem zrezygnowałem z tradycyjnego, węglowodanowego dopalacza w postaci spaghetti, więc trochę brakowało energii, a batoniki nijak nie chciały zmienić tego stanu rzeczy.



Droginia z oddali