Nie miałem pomysłu na dzisiejszą przejażdżkę. Próbowałem na szybko coś sklecić na mapie, ale nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Postanowiłem więc, że po prostu pojeżdżę tu i tam, a potem się zobaczy. Wyruszyłem przed piątą popołudniu w nienajlepszym humorze. Cóż, czasem tak się zdarza… Początkowo jeździłem wyłącznie po mieście, co niestety miało przynajmniej trzy wady: zwalniały mnie stojące w korkach samochody, wdychałem spaliny, jeśli przy ulicy była ścieżka rowerowa, to musiałem się po niej poruszać, a na szosówce tego nie lubię. Uciekłem więc z miasta. Pojechałem w stronę Nowej Huty, a potem ulicą Igołomską w stronę Niepołomic. Tam spojrzałem na licznik i pomyślałem, że fajnie byłoby „dokręcić” do setki. Skręciłem więc do Puszczy Niepołomickiej. Wyjechałem z niej w Damienicach. I to właśnie tam, zjeżdżając z wiaduktu nad autostradą, poczułem szarpnięcie i usłyszałem charakterystyczny syk uchodzącego powietrza.

Złapałem gumę w przednim kole. W sumie nic strasznego – pomyślałem – poza tym, że to historyczny, pierwszy kapeć na rowerze szosowym. Bezawaryjnie przejeździłem ponad rok, ale kiedyś musiał przyjść ten pierwszy raz. Początkowo nawet nie przejmowałem się specjalnie, bo do tej pory nie byłem pewien, czy dętka napompowana do ponad 7 barów nie pęka, nazwijmy to: „wybuchowo”. Okazało się, że nic nie wybucha, więc spokojnie zjechałem na pobocze i zabrałem się za naprawę. Wyciągnąłem uszkodzoną dętkę i zacząłem ją pompować, aby znaleźć przebicie. I tutaj spotkała mnie niemiła niespodzianka. Miałem problem, aby napompować dętkę – powietrze prawie natychmiast z niej uchodziło. Udało mi się jednak znaleźć przebicie. Chociaż nadchodził wieczór, postanowiłem, że nie założę nowej dętki, lecz przykleję łatkę. Zrobiłem to w miarę sprawnie i szybko, chociaż miałem pewien kłopot, bo łatka okazała się nieco za duża, jak na dętkę szosową. Czekając na wyschnięcie, dokładnie sprawdziłem wnętrze opony, aby znaleźć winowajcę, ale ten prawdopodobnie nadal leżał gdzieś na asfalcie. Pozostało już tylko założyć dętkę i ruszać w dalszą drogę, ale wtedy spotkała mnie druga niemiła niespodzianka. Okazało się, że nie naprawiłem wszystkich uszkodzeń! Dętka nadal była przebita, tylko w innym miejscu. Znajdowało się tam identyczne przebicie jak to, które już naprawiłem – para dziurek przypominających „snejka”, ale umieszczonych blisko siebie. Masakra jakaś! Był już wieczór, więc nawet nie próbowałem przyklejać następnej łatki. Zresztą nie miałem na to najmniejszej ochoty. Założyłem nową dętkę. Do domu miałem ponad 30 kilometrów, a do zachodu słońca ledwie kwadrans.

Jutro na spokojnie przyjrzę się uszkodzonej dętce i jeszcze raz sprawdzę oponę. I pewnie kolejny raz zadam sobie pytanie – co to było, do jasnej cholery?