Zarys planu dzisiejszej przejażdżki zrodził się już kilka lat temu. Jego realizację ciągle odkładałem. Albo było za ciepło, albo za zimno, albo miałem zbyt mało czasu, albo za mocno wiało. Tak naprawdę, to chyba obawiałem się trasy, która wiodła dość daleko na południe, a to przecież oznaczało konieczność zmierzenia się z wieloma podjazdami. Jednak coś się przez te lata zmieniło. Przybyło doświadczenia, kondycja pomimo mojego wieku, też jakby lepsza. Pokonywanie podjazdów, które kiedyś dozowałem sobie z aptekarską wręcz dokładnością, stało się teraz źródłem nieukrywanej satysfakcji i radości. Po niedawnej przejażdżce, podczas której zaliczyłem Sołtysi Dział a później Działek, a następnie byłem w stanie spokojnie wrócić do domu, odkurzyłem dawne pomysły, dopracowałem szczegóły i byłem gotowy, czekając tylko na sprzyjający moment. Ten nadszedł dzisiaj.

Celem wycieczki była Mszana Dolna, miasto leżące mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Krakowem a Zakopanem, ale nie przy zakopiance, ale na wschód od niej. Otoczone zielonymi wzgórzami, stanowiące bramę Beskidu Wyspowego. Jego okolice pozwalają napawać się świeżym i zdrowym powietrzem, którego smak i zapach przywodzą na myśl najpiękniejsze wspomnienia, gdy jako dzieciak spędzałem prawie całe wakacje w podobnym klimatycznie otoczeniu. A więc kolejny raz w moich rowerowych planach pojawiła się nutka nostalgii…

Pierwszym etapem wycieczki był przejazd do Dobczyc. Trasę tę doskonale znam i wielokrotnie ją opisywałem. Jedynym problemem był fakt, że to właśnie na niej musiałem przeprowadzić rozgrzewkę, która nie powinna być zbyt forsowna. Trudno to jednak uczynić, gdy już na początku drogi trzeba się zaprzyjaźnić z podjazdami. Starałem się zachować umiar i rozsądek, nie forsować tempa i oszczędzić siły na później, gdy będą naprawdę potrzebne. Dojeżdżając do Dobczyc byłem już w pełni przygotowany do pokonania dalszej części trasy. A ta także nie była całkiem nieznana, bo musiałem dojechać do Kasiny Wielkiej, w której co prawda tylko raz, ale byłem. Dotarłem tam w czasach, gdy poruszałem się wyłącznie na rowerze górskim. Wtedy spieszyłem się, bo na popołudnie mieliśmy zaplanowane wyjście do teatru. Dzisiaj nie musiałem się spieszyć, bo po pierwsze, była dość wczesna pora, po drugie, jechałem znacznie szybciej, a po trzecie, nie miałem w planach żadnego teatru. Jechałem więc spokojnie drogą, która równie spokojnie, przynajmniej na początku, wznosiła się. Słońce z każdą chwilą świeciło coraz mocniej, a na niebie nie było ani jednej chmury, co redukowało do zera szansę na choćby odrobinę cienia. Wiał jednak dość mocny wiatr, który doskonale chłodził rozgrzane ciało. Organizm nie musiał więc produkować morza potu, zużywając dzięki temu mniej wody, co oczywiście bezpośrednio przekładało się na rozsądny ubytek życiodajnego płynu z bidonów. Pierwsze podjazdy, które wymagały solidniejszej pracy, zaczęły się w Wiśniowej. Stąd było już niedaleko do najwyższego punktu trasy, a ja znajdowałem się ponad dwieście metrów niżej. Oczywistym było, że najbliższe kilometry nie będą płaskie. I nie były. Ale to właśnie na tym polega cała zabawa. Przejechałem przez Wierzbanową i wkrótce dotarłem do najwyższego punktu dzisiejszej eskapady – ponad 570 m n.p.m. A potem był szybki zjazd do Kasiny Wielkiej. Tam skończyła się znana mi trasa, a więc z ulubionym, lekkim dreszczykiem emocji, wjechałem w nieznane obszary.

Przejechałem przez całą wioskę. Droga znowu zaczęła piąć się w górę i wkrótce znalazłem się na niemal takiej samej wysokości, z jakiej wcześniej zjechałem. Dotarłem do drogi numer 28 i skręciłem na południowy zachód. Przede mną był długi i szybki zjazd do Mszany Dolnej. Ten fragment trasy był chyba najbardziej energetyczny, jeśli mogę tak powiedzieć. Bez problemu byłem w stanie osiągnąć prędkość, stanowiącą na co dzień niemalże „III prędkość kosmiczną”. Minąłem tablicę oznaczającą początek terenu zabudowanego, a rzuciwszy okiem na licznik zauważyłem, że mam poważną szansę na zdobycie nagrody Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w postaci mandatu za przekroczenie prędkości. Policji jednak nie było, więc z nagrody nici, a ja wkrótce musiałem zwolnić, bo choć Mszana Dolna jest małym miastem, to cywilizacja w postaci korków drogowych już tutaj dotarła.

Zboczyłem trochę z trasy, aby zatrzymać się obok posadowionego na wzgórzu kościoła św. Michała Archanioła. Bardzo często odwiedzam na trasie takie miejsca, wtedy gdy są puste i ciche, majestatycznie zastygłe pośród zgiełku otaczającej je współczesności. Spojrzałem na otaczające Mszanę Dolną góry i odezwała się tęsknota za dzieciństwem. Zamknąłem na chwilę oczy, aby usłyszeć szum potoków i subtelną muzykę drzew poruszanych wiatrem, aby wędrować pośród zielonych wzgórz, słuchając symfonii życia dobiegającej z głębi lasu, czerpiąc energię ducha gór i ciesząc się życiem, dziękując za każdą jego chwilę. Tylko ja i przyroda. Otworzyłem oczy… Nostalgia nostalgią, ale czy to nie aby wynalazki cywilizacji dały mi możliwość uprawiania mojej pasji?

A potem, lawirując pomiędzy samochodami, wyjechałem z Mszany Dolnej. To jeszcze nie była połowa drogi, ale najdalej wysunięty punkt na południe został już osiągnięty. Teraz musiałem dojechać do wsi Lubień, przez którą przebiega niesławna zakopianka, czyli trasa z Krakowa do Zakopanego, na której – można złośliwie powiedzieć – spędza się większość weekendu, jeśli wpada się na pomysł dwudniowego odpoczynku w stolicy polskich gór. Ja oczywiście nie zamierzałem jechać tą drogą, bo życie i zdrowie jeszcze mi miłe, ale chciałem wrócić starą drogą, która biegnie równolegle do zakopianki, ale jest cicha, spokojna i prawie pusta. W Lubniu skręciłem na północ. Ta część trasy nie była wymagająca i prawdę mówiąc pozbawiona emocji. Tak miało być aż do samych Myślenic.

Z Myślenic do Krakowa mogłem wrócić na wiele sposobów, ale oczywiście wybrałem wariant najdłuższy. Zamiast pojechać w stronę Dobczyc lub Sieprawia, ja skręciłem na zachód i pojechałem do Sułkowic. Tam skierowałem się na północ i dotarłem do Biertowic. Jadąc cały czas na północ, dojechałem do Woli Radziszowskiej. Ruch na drodze stawał się coraz większy, niezawodnie świadcząc o tym, że zbliżam się do mojej codzienności. Tutaj nie oddychałem już czystym powietrzem, niebo było mniej błękitne, a wśród setek różnych odgłosów, trudno było szukać szumu strumieni. Przejechałem przez Radziszów i wnet dotarłem do Skawiny. Jeszcze tylko chwila i znalazłem się w granicach administracyjnych mojego Krakowa, a po dziesięciu kilometrach podjeżdżałem pod dom. Zatrzymałem się i spojrzałem na południe. Horyzont zamknięty był ścianą zielonych, majestatycznych gór. Jeszcze przed chwilą byłem właśnie tam…



W najwyższym punkcie trasy


Uśpiona uliczka w Mszanie Dolnej


Gra cieni przy kapliczce obok kościoła św. Michała Archanioła


Kościół św. Michała Archanioła widziany z oddali