Po wczorajszym tourze, którego trasa wiodła przez malownicze okolice Jury Krakowsko-Częstochowskiej, dzisiaj zamierzałem odpocząć. Od razu jednak wyjaśniam, że miałem na myśli wyłącznie rowerową odmianę wypoczynku, czyli niezbyt długą i niespecjalnie wymagającą przejażdżkę. Początkowo zamierzałem pojechać w kierunku Puszczy Niepołomickiej, czyli w jedyne rejony w okolicach Krakowa, które pozbawione są większych wzniesień. Jednak się rozmyśliłem. Wycieczka rowerowa nie jest beznamiętnym pedałowaniem, ale niemalże doznaniem duchowym, które wymaga stosownej oprawy, właściwej scenografii. W okolicach Niepołomic bywałem ostatnio nader często, ale przecież są takie miejsca, w dodatku niezbyt odległe, których jeszcze nie odwiedziłem na rowerze.

Na początku, w ramach rozgrzewki pojechałem do Węgrzców Wielkich. Potem przejechałem przez Ochmanów i dojechałem do Bodzanowa. Kolejną miejscowością po drodze był Słomiróg, ale żeby tam dotrzeć, musiałem najpierw wspiąć się kilkadziesiąt metrów w górę na stosunkowo krótkim odcinku drogi. Byłem ciekaw, jak sobie poradzę w kontekście trudów wczorajszej eskapady. Poszło jednak całkiem sprawnie. W Zagórzu przejechałem na drugą stronę drogi krajowej 94. Tutaj nadal dominowały pagórkowate krajobrazy. Przejechałem przez Suchorabę, Zborczyce, Cichawę, a w Książnicach skręciłem w stronę Bochni. Jechałem teraz drogą 967, ale w Gierczycach skręciłem na południe w rejony, których jeszcze nigdy nie eksplorowałem. Muszę przyznać, że zupełnie nieświadomie zafundowałem sobie dość wymagającą przejażdżkę. Drogą pięła się w górę i choć miałem dość energii, aby w miarę spokojnie wyjechać na szczyt wzgórza, to jednak czułem w mięśniach trudy wczorajszego dnia. Nagrodą za wysiłek był szybki zjazd do wsi Zawada, gdzie zawróciłem na zachód. I znów przyszło mi poznać wspaniały szlak, ukryty pośród cudownie zielonych, małopolskich wzgórz, w okolicach tętniących magią wiosny w pełnym rozkwicie. Ów magiczny klimat skończył się w Nieznanowicach, gdzie ponownie pojawiłem się na drodze 967, by wkrótce skręcić w stronę Niegowici. Byłem więc w znanych sobie miejscach i powoli zbliżałem się do Krakowa. Gdy podjeżdżałem pod dom, był już wieczór, choć zasłonięte przez chmury słońce sprawiało wrażenie, jakby zapadał już zmrok.