Co takiego jest w człowieku, że po całym dniu pracy, zamiast odprężyć się, wybrać spokojną, relaksującą trasę, wylewa pot na podkrakowskich wzgórzach? Dzisiaj kolejny raz poniosło mnie na południe, a więc tam, gdzie z nielicznymi wyjątkami, nie istnieje pojęcie płaskiej drogi. A wybrałem się tam głównie dlatego, że znów na mapie zauważyłem kilka dróg, które jeszcze nigdy mnie nie widziały.

Na początek wybrałem doskonale znaną sobie trasę do Świątnik Górnych. Tam skręciłem na wschód i przez Rzeszotary oraz Gorzków dotarłem do Raciborska. Zazwyczaj w tym miejscu skręcałem do Koźmic Małych, ale dzisiaj było inaczej. Pojechałem w stronę Grajowa, rozpoczynając w ten oto sposób poznawanie nowej drogi. Początkowo było całkiem sympatycznie, ale wkrótce zrobiło się rewelacyjnie. Musiałem bowiem mocno pracować, aby na stosunkowo krótkim odcinku zaliczyć ponad siedemdziesiąt metrów przewyższenia o średnim nachyleniu ponad 10%. To było to, co lubię. W Grajowie skręciłem na południe. Poruszałem się teraz krętą drogą po wzgórzach, a później ukrytą w lesie i szkoda tylko, że jej nawierzchnia najlepsze czasy ma już dawno za sobą. Przejechałem nieopodal domu Tadeusza Kantora w Hucisku, ale pochłonięty jazdą nie zatrzymywałem się. Wkrótce zaczął się szybki zjazd, na końcu którego było skrzyżowanie z drogą 967, łączącą Gdów z Dobczycami. Tam skręciłem na zachód, a po dotarciu do Dobczyc, na południe. Potem było dość standardowo, czyli przez Stadniki pojechałem do Gdowa. Stąd miałem kilka znanych tras do wyboru, ale wybrałem tę nieznaną. Dojechałem do Bilczyc, a tam skręciłem na zachód. Przejechałem przez Sławkowice, gdzie droga zakręcała najpierw na północ, a potem na północny zachód i dotarłem do Łazan. Stamtąd ponownie skierowałem się na zachód z zamiarem dotarcia do Chorągwicy. Na koniec pozostał mi zjazd do drogi 966, który wiódł niestety dość wąską i kiepską drogą. Jechałem więc ostrożnie i niezbyt szybko i dobrze, bo na jednym z zakrętów niewiele brakowało, abym do listy nowo poznanych okolic, zaliczył także krzewy i drzewa.

Najciekawsza część przejażdżki skończyła się, ale nie chciałem jeszcze wracać do domu. Pojechałem więc dalej. Minąłem Sułków, Ochmanów, Zakrzowiec, Staniątki i dojechałem do Niepołomic. Dopiero stamtąd skierowałem się do Krakowa i do domu.