Trwa proces przyzwyczajania moich „czterech liter” do nowego siodełka. Pomny wcześniejszych doświadczeń jestem w tym względzie umiarkowanym optymistą. Jest nieźle. A skoro jest nieźle, to trzeba kuć żelazo póki gorące, czyli w gorące wtorkowe popołudnie wybrać się na przejażdżkę.

Nie poszedłem na łatwiznę i zamiast kolejny raz popędzić gdzieś na wschód, gdzie drogi bardziej płaskie, świadomie i dobrowolnie skierowałem mojego czarnego „rumaka” na południe, co rzecz jasna gwarantowało niczym nie ograniczoną rozrywkę pośród licznych wzgórz i pagórków. Rozgrzewka w Kosocicach, a potem przejazd do Wieliczki. Podjazd do Sierczy, zjazd, a później znów w górę przez Koźmice Wielkie do Gorzkowa. Tam minąłem kondukt żałobny, co na chwilę wprowadziło mnie w filozoficzne zadumanie nad kruchością ludzkiego żywota. Otrząsnąwszy się z zadumy, skręciłem na zachód i kontynuowałem jazdę. Pojechałem w stronę Świątnik Górnych. Ten odcinek trasy przejeżdżałem już kilka dni temu. Jak na większości dróg w tym rejonie, nawierzchnia jest nowa i równa, pozwala więc rozkoszować się jazdą. Jak się jednak wkrótce okazało, nie wszędzie dotarły europejskie fundusze na rozwój infrastruktury drogowej lub po prostu – co bardziej prawdopodobne – nie wszędzie znalazł się ktoś kompetentny, który potrafiłby je spożytkować. Ze Świątnik Górnych pojechałem do Mogilan, a więc znowu miałem pod górę. A później był zjazd w stronę Skawiny. I miał on dwa oblicza. Na początku było całkiem dobrze, bo spora część drogi miała nową nawierzchnię. Ale za Bukowem skończyło się „rumakowanie”. Nawierzchnia, choć asfaltowa, w niczym nie przypominała cywilizowanego szlaku komunikacyjnego. Dziurawa, połatana tu i ówdzie plackami nierównego asfaltu. Dramat. Zamiast rozpędzić się na zjeździe i upajać endorfiną, trzymałem mocno dźwignie hamulców, lawirowałem z prędkością kulawego żółwia i modliłem się, aby wszystkie plomby w zębach pozostały na swoim miejscu. Tak dotarłem do Skawiny.

Ze Skawiny pojechałem na południe. W Radziszowie skręciłem na północ, by wkrótce potem dojechać do Rzozowa. Tam wjechałem na drogę numer 953 i pojechałem na południowy zachód. Nie było czasu na nudę, bo droga okraszana jest kolejnymi podjazdami. Jechało mi się nadzwyczaj lekko i nawet podejrzewałem wiatr o współpracę, ale rzut oka na nieliczne smużki dymu wydobywające się nieśmiało z kominów przekonał mnie, że pomagam sobie wyłącznie sam. Jest moc – pomyślałem z satysfakcją, zaliczywszy krótki podjazd w Pollance Hallera i niemalże w tym samym momencie wyprzedził mnie inny amator kolarstwa. Ot taka mała lekcja pokory…

Droga to wznosiła się, to opadała, ale per saldo wciąż wyjeżdżałem wyżej i wyżej. Solidniejszy zjazd zaliczyłem dopiero przed Przytkowicami, gdzie skręciłem na północ. Tam kolejny raz trafiłem na drogę, którą chyba Bóg opuścił i nie tchnął idei remontu w głowy lokalnych samorządowców. Początkowo nie było źle, bo zaczął się kolejny podjazd, więc spokojnie mogłem omijać większe nierówności. Na szczycie wzniesienia też nie było źle, bo musiałem trochę odpocząć i zregenerować siły, więc poruszałem się nieco wolniej. Ale gdy skręciłem w stronę wsi Paszkówka, mogłem z całą mocą i całym swoim jestestwem przypomnieć sobie, dlaczego jeszcze nie tak dawno kolarstwo szosowe nie było zbyt popularne w ojczyźnie naszej. To, po czym jechałem, a co przy zaangażowaniu potężnych pokładów wyobraźni i poczucia humoru, można byłoby nazwać drogą, stanowiło w rzeczywistości skansen, relikt i żywe wspomnienie minionej ćwierć wieku temu epoki. Dziury, niektóre zasypane luźnym, asfaltopodobnym żwirem, który ponadto leżał wszędzie indziej, zamieniając każdy zakręt w żwirową ślizgawkę. I znów zamiast radować się wiatrem we włosach, lawirowałem ostrożnie po tym polu minowym, zastanawiając się, czy pogubię bidony, czy nie? Na szczęście nic mi nie odpadło i choć mocno wytrzepany na wszystkie strony, w jednym kawałku i bezpiecznie dotarłem do drogi numer 44.

Wtorkowa przygoda powoli się kończyła. Pozostało już tylko dojechać do Skawiny, potem do Tyńca i na koniec do Krakowa. Skończyły się podjazdy, nie licząc małej hopki przed Tyńcem. Powoli zapadał zmierzch, a ja witałem go już na dobrych, wyremontowanych, krakowskich, małopolskich, polskich drogach.