W pogoni za doskonałością i czystością formy dokonałem zimą złego wyboru, montując do roweru ultralekkie, ale też bardzo twarde siodełko Selle Italia SLR Kit Carbonio Flow. Od pewnego czasu używałem coraz twardszych siodełek i byłem pewien, że to krok w dobrym kierunku. Tym bardziej, że kształt i wymiary zdawały się idealnie odpowiadać mojej fizjonomii. Niestety moje cztery litery były odmiennego zdania. Wytrzymywały pięćdziesiąt, góra sześćdziesiąt kilometrów, by następnie przypomnieć o sobie w mało subtelny sposób, czyli bólem. Oczywistą oczywistością jest, że odczuwając dyskomfort, traci się całą radość z jazdy. Mimo to, dałem czas najmniej szlachetnej części mojego ciała, aby przywykła do katuszy. Niestety nie chciała się podporządkować odgórnej decyzji i zamiast działać w imię wyższych idei, ku chwale roweru, by mięśnie rosły w siłę, a właścicielowi żyło się dostatniej, nadal ostro protestowała. Jakże mają wyglądać moje eskapady, jeśli miast podziwiać uroki krajobrazów, napawać się szosową wolnością, będę cierpiał niczym zbój Madej na łożu piekielnym? Z żalem rozstałem się więc z SLR’em, montując w jego miejsce siodełko Prologo Scratch Pro Nack. Jest bardziej miękkie, albo – co lepiej oddaje rzeczywistość – mniej twarde. To tak, jakby zamienić betonową ławę na dębowe krzesło. Jest także nieco cięższe, gdzie „nieco” oznacza kilkadziesiąt gramów. Przede wszystkim jednak, ma inny, bardziej łukowaty przekrój poprzeczny, co według producenta zapewnia wygodę podczas pokonywania długich dystansów. To ostatnie brzmiało zachęcająco, a więc trzeba było skonfrontować moc marketingowych haseł z rzeczywistością.

Aby przekonać się, czy nowy wybór okaże się słuszny, musiałem postarać się o właściwe warunki testu. Pomny, że kłopoty zaczynały się najwcześniej w okolicach pięćdziesiątego kilometra, trasa nie mogło być zbyt krótka. Musiałem też założyć te same spodenki, w których poprzednio jeździłem, co było dość odważnym pomysłem, bo po kilku ciepłych dniach temperatura spadła do około 13 stopni. Doszedłem jednak do wniosku, że szybciutko zaliczę kilkadziesiąt kilometrów i nie zdążę zmarznąć.

Na początku kolejny raz pojechałem na wschód. Dojechałem do Szarowa, a zaraz potem do Kłaja. Tam skręciłem na południe i wkrótce dotarłem do drogi numer 94, czyli onegdaj – zanim powstała autostrada – głównego szlaku komunikacyjnego łączącego Kraków z Tarnowem, a dalej ze wschodnimi rubieżami Rzeczypospolitej. Na liczniku miałem już trzydzieści kilometrów, a tylna część mojego ciała wygodnie spoczywała na nowym siodełku, nie odczuwając żadnego dyskomfortu. To jednak był wciąż zbyt mały dystans, aby powiedzieć coś więcej. Pojechałem więc dalej.

Skręciłem na wschód, przejechałem po raz pierwszy nad Rabą i zaraz potem skręciłem na południe, by dojechać do drogi numer 967, którą skierowałem się w stronę Gdowa. Po drodze drugi raz przejechałem nad Rabą. Nadal nic mnie nie bolało, więc kontynuowałem test. Pomyślałem, że pojadę do Dobczyc, bo to zagwarantuje mi kilka fajnych podjazdów na zakończenie wycieczki. Żeby nie iść na łatwiznę, skręciłem z głównej drogi, trzeci raz przejechałem nad Rabą i do Dobczyc skierowałem się boczną drogą przez Stadniki. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, a temperatura zaczęła delikatnie spadać. Chłód zaczął muskać moje nogi, ale niezrażony parłem naprzód. Przed Dobczycami „stuknął” mi pięćdziesiąty kilometr, a ja wciąż nie czułem niczego niepokojącego. Owszem, do mózgu docierały sygnały elektryczne od komórek nerwowych mających bezpośredni kontakt z nowym siodełkiem, ale w porównaniu ze stanem sprzed kilku dni, były to niemalże miłosne pieszczoty. W Dobczycach przejechałem przez centrum, a zaraz potem kolejny raz przez most na Rabie. Czwarty i ostatni raz tego dnia spojrzałem na nurt rzeki, potem chwilę jechałem drogą 967, by wreszcie skręcić w drogę 964 w kierunku Wieliczki. Zaczęły się podjazdy i tam właśnie pomyślałem, że skoro jedzie mi się tak fajnie i podejrzanie lekko, to może zaliczę setkę? Był tylko jeden problem, który nazywał się „temperatura”. Za Koźmicami Małymi musiałem podjąć ostateczną decyzję. Albo jadę do Wieliczki, albo skręcam w stronę Świątnik Górnych. Było coraz chłodniej, więc oczywiście wybrałem… Świątniki. A co? Jak szaleć, to szaleć! Profil trasy nie pozwalał na nudę, a ponieważ nadal nie było żadnych problemów na styku roweru ze mną, mogłem w pełni cieszyć się jazdą. Za Świątnikami Górnymi skręciłem wreszcie w stronę Krakowa, ale gdy dojechałem już do skrzyżowania z ulicą Sawiczewskich, skąd miałem do domu jakieś dziesięć kilometrów, okazało się, że w ten sposób nie dociągnę do setki. Musiałem trochę wydłużyć trasę. Zrobiłem to, jadąc do Wieliczki. Przejechałem przez całe miasto i skierowałem się na obwodnicę. Zapadł zmierzch, zrobiło się naprawdę zimno, a w niektórych niżej położonych fragmentach drogi, wręcz lodowato. Nadszedł czas, aby wrócić do domu. Zaliczyłem więc ostatnie dziesięć kilometrów i marząc o gorącej herbacie, przekroczyłem próg mieszkania.

Są dni, kiedy bez wyraźnej przyczyny jeździ się ciężko. Ale są też takie dni, kiedy pomimo deficytu snu, zmęczenia, niekorzystnej pogody, jeździ się nadspodziewanie lekko. Tak właśnie było dzisiaj – fantastycznie – niezależnie od tego, czy jechałem z wiatrem, czy pod wiatr, czy sunąłem po płaskiej przestrzeni asfaltu, czy zaliczałem kolejny podjazd. No i najważniejsze, że wszystko wskazuje na to, że tym razem dokonałem dobrego wyboru, ale z ostateczną oceną nowego siodełka na razie się wstrzymam. Jeszcze go (i siebie) trochę pomęczę…