Spodziewałem się pogodnego i ciepłego weekendu, więc plan sobotniej przejażdżki był przygotowany już wcześniej. Problemem było tylko lekkie przeziębienie, którego skutki odczuwałem jeszcze wczoraj. Mogło to mieć znaczenie, bo zaplanowana trasa wiodła na południe, a to oznaczało, że płaskich odcinków asfaltu będzie jak na lekarstwo. Obudzony promieniami słońca, wpadającego przez okna, stwierdziłem, że czuję się świetnie. Prawdę mówiąc, innej odpowiedzi nie dopuszczałem. A więc jadę…

Na początku musiałem dojechać do Skawiny. Potraktowałem to jako rozgrzewkę. Ruch był spory i tradycyjnie już, wśród wielu kierowców, którzy mnie wyprzedzali, znalazł się jeden idiota, który dość specyficznie postrzegał odstęp jednego metra. Dogoniłem go na skrzyżowaniu i nawet miałem coś powiedzieć, ale ujrzawszy twarz nieskalaną myślą, darowałem sobie. I tak nie zrozumiałby. Jak widać, rozgrzałem się w każdym aspekcie i wjeżdżając do Skawiny, byłem już silny, zwarty i gotowy.

Ze Skawiny pojechałem drogą 953 w kierunku Kalwarii Zebrzydowskiej. Trasa była mocno pagórkowata z tendencją do wznoszenia się, co jest oczywiste, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że Kalwaria Zebrzydowska położona jest zdecydowanie wyżej od Skawiny. Jechałem dość zachowawczo, oszczędzając siły na później, bo dobrze wiedziałem, że to ledwie skromne preludium. W Zebrzydowicach pożegnałem główną drogę i bocznym duktem dotarłem do miejscowości Brody, gdzie ponownie skierowałem się na południe. Pamiętająca zapewne minioną epokę droga, cały czas pięła się w górę. Z rzadka mijały mnie samochody. Cisza, spokój, a wszędzie dookoła rozkwitająca, młoda, soczysta zieleń. No i czyste powietrze. Magia przyrody sprawiła, że nie czułem trudów wspinaczki, choć cały czas mozolnie piąłem się w górę. Podjazd skończył się za wsią Skawinki i wkrótce zjechałem do drogi 956. Skręciłem na wschód. Musiałem się jeszcze trochę pomęczyć, bo droga kolejny raz, zamiast ominąć, wiodła prosto na szczyt wzgórza, ale potem mogłem odebrać nagrodę za wytrwałość. Długi, szybki, odprężający zjazd przez Banasiówkę i Harbutowice do Sułkowic.

W Sułkowicach skręciłem na drogę do Myślenic. Myliłby się ten, który myślałby, że teraz było już szybko, łatwo i przyjemnie. Owszem, przyjemnie było, ale na przyjemność trzeba było mocno pracować. Podjazd, zjazd, podjazd, zjazd. I tak cały czas. Dopiero w Myślenicach mogłem zaliczyć nieco dłuższy, płaski odcinek. Jechałem praktycznie bez żadnych przerw, więc nieco zwolniłem i wykorzystałem ten czas spokojnej jazdy na małą regenerację. To było ważne, bo zewsząd otaczały mnie góry, a ja przecież zamierzałem wrócić do domu. Wybrałem drogę do Dobczyc. I znów w górę, aż do wsi Borzęta. Potem zjazd, ale cóż z tego, skoro za chwilę znów podjazd. Skromniejszy od innych, ale rower sam nie pedałuje. Przejechałem przez most nad zalewem, zaliczyłem jeszcze jeden pagórek i zjechałem do Dobczyc. Do domu miałem już niedaleko, to znaczy niedaleko w linii prostej. Jednak w tym rejonie geograficznym linie proste nie istnieją.

Zamierzając dojechać do Wieliczki, w Dobczycach wybrałem drogę numer 964. A więc znów w górę i to ostro. Co ciekawe, udało mi się złapać właściwy rytm. Nie szarżowałem, nie stawałem na pedałach przyspieszając gwałtownie, by później zwalniać i łapczywie oddychać. Jechałem po prostu swoim tempem, równo, rytmicznie. Przygoda z podjazdami zakończyła w Rożnowej. Potem wystarczyło jedynie zjechać do Wieliczki, a z niej do domu miałem już tylko przysłowiowy rzut beretem.

Dzisiaj kolejny raz mogłem się naocznie przekonać, jakie efekty przyniosło zrzucenie kilkunastu zbędnych kilogramów. Przecież jeszcze nie tak dawno, po pokonaniu stu kilometrów w górzystym terenie, byłem totalnie wykończony. Jeszcze nie tak dawno zdarzało się, że na niektóre wzniesienia wyjeżdżałem resztką sił. Jeszcze nie tak dawno planowałem trasy w ten sposób, aby nie przesadzić z przewyższeniami. A dzisiaj? Dzisiaj okazało się, że mogę pokonywać podjazd za podjazdem. Jeśli odczuwam zmęczenie, to po prostu zwalniam, ale nadal metodycznie poruszam się naprzód. Wiele lat temu udowodniłem niedowiarkom, że można rzucić palenie. Teraz udowadniam, że można pozbyć się niepotrzebnego balastu. Wystarczy tylko motywacja. Ja ją mam. To kolarstwo.



Kalwaria Zebrzydowska z oddali


Okolice Palczy


Wiosna, wiosna wkoło…