Trochę ponura ta niedziela. O świcie piękne słońce, a potem chmury, chmury, chmury. Chłodno. A na dodatek pozostałości dziwnego bólu gardła, który dość niespodziewanie trzymał mnie od piątkowego przedpołudnia. Dziwnego, bo nie towarzyszyły mu żadne inne niepokojące objawy, a temperatura zamiast wzrosnąć, zmalała. Na wszelki wypadek przesiedziałem więc całą sobotę w domu, ale drugi bezczynny, czyli nie-rowerowy dzień, byłby już ponad moje siły. A więc musiałem pojechać. Choćby na krótką przejażdżkę, ale musiałem.

Wyruszyłem mnie więcej wtedy, gdy Mistrz, czyli Michał Kwiatkowski, był już od dwóch godzin na trasie jubileuszowej, pięćdziesiątej edycji wyścigu Amstel Gold Race. Nie miałem jakiegoś szczególnego planu. Nie wiedząc, czy wspomniany ból gardła ma związek z jakimś osłabieniem, zamierzałem spokojnie pojeździć sobie po mieście. Spokojna jazda nie do końca była możliwa, bo oczywiście wiał wiatr. Prawdę mówiąc, mam już dość tych wszystkich frontów atmosferycznych. Od pewnego czasu w każdym moim wpisie pojawia się temat wiatru. Ileż można? Czy nie mogłaby po prostu nadejść zwykła, spokojna, słoneczna, ciepła wiosna? Początkowo wydawało mi się, że w tych warunkach wystarczy godzina rowerowej rozrywki, ale z czasem jechało mi się coraz swobodniej. Nawet wiatr i liche krople deszczu zdawały się nie przeszkadzać. Jeździłem więc dłużej, nie bacząc, że spóźnię się nieco na transmisję wyścigu, w którym Mistrza interesowało – jak sam mówił – wyłącznie zwycięstwo.

Wróciłem do domu, włączyłem Eurosport. Do mety pozostało jeszcze osiemdziesiąt kilometrów. Spokojnie więc przebrałem się, uzupełniłem węglowodany, a później białka. Rozsiadłem się wygodnie i każdym kilometrem dawałem się ponieść emocją. Na tysiąc metrów przed metą trochę zwątpiłem w Mistrza, ale ostatnie metry udowodniły, że Kwiato jest debeściak! Koniec, kropka.