Długo czekałem na taki właśnie dzień, ciepły, pogodny, wiosenny. Czas dłużył się niemiłosiernie, kartki niespiesznie spadały z kalendarza, a ja nie mogłem się doczekać chwili, kiedy po raz pierwszy w tym roku wsiądę na moją szosówkę. Czekałem niemal tak samo niecierpliwie jak przed rokiem, gdy po raz pierwszy w życiu miałem pojechać na rowerze szosowym. A wszystko przez moją niespokojną, inżynierską duszę, która nie pozwoliła, abym spokojnie przetrwał zimę w błogiej „szosowej” bezczynności. Nie, to było po prostu niemożliwe i musiałem coś zmienić w rowerze, aby na kolejny sezon był jeszcze lepszy i dał mi jeszcze więcej radości z jazdy. Przez zimę realizowałem więc plan, który nieśmiało pojawił się w mojej głowie jeszcze w ubiegłe wakacje. Był dosyć ambitny, bo hasło „coś zmienić w rowerze” sprowadziło się do wymiany prawie wszystkiego. Wystarczy powiedzieć, że z poprzedniej konfiguracji pozostały jedynie rama i kierownica. W ten sposób odchudziłem rower o kilkaset gramów, osiągając okolice limitu wagowego narzuconego przez UCI. Idealnie czysty, pachnący nowością, wypieszczony, dopracowany w każdym calu, wisiał na ścianie i czekał razem ze mną na ten dzień. Aha, żeby było jasne. Ja nie wisiałem na ścianie…

To jednak nie wszystko. Fajnie jest mieć wymarzony rower, jeszcze fajniej mieć świadomość, że zbudowało się go od podstaw i nie ma przede mną żadnych tajemnic. Ale żaden rower, ani ten budżetowy, ani ten z najwyższej półki sam nie pojedzie. Nie ma nic bardziej żenującego, niż widok totalnego amatora, sapiącego z wysiłku na najskromniejszym nawet podjeździe, jadącego na super wypasionym sprzęcie, którego nie powstydziłby się najlepszy kolarz World Tour’u. Tymczasem w styczniu stanąłem na wagę i… zamarłem z przerażenia. Jak to możliwe, że facet regularnie jeżdżący na rowerze przez cały rok, ma nadwagę? To w takim razie po jaką cholerę walczę o każdy oszczędzony gram roweru, jeśli już wkrótce posadzę na nim 90 kilogramów żywej wagi? Przecież to śmieszne, to wstyd, żenada, obciach i kaszana. Po prostu totalna porażka. Musiałem coś z tym zrobić, a skoro musiałem, to zrobiłem. Całkowicie zmieniłem swoją dietę i sposób odżywiania, co sprawiło, że przez trzy miesiące pozbyłem się całej, kilkunastokilogramowej nadwagi, mocno przybliżając się do wartości, którą można już uznać za „kolarską”. Przy okazji mogłem namacalnie przekonać się o słuszności twierdzenia, że odchudzenie siebie jest o wiele tańsze od odchudzenia roweru. Inna sprawa, że najbliżsi widząc mą determinację, patrzyli na mnie z lekkim politowaniem, dając delikatnie do zrozumienia, że uważają, iż moja rowerowa pasja wymknęła się już z granic zdrowego rozsądku, wkraczając w niezgłębione obszary psychiki. Tak czy owak, po trzech miesiącach byliśmy już gotowi. My, czyli ja i mój rower. „On” szczuplejszy o niecałe pięć procent, a ja o ponad trzynaście.

Pierwsza przejażdżka na nowym sprzęcie prawie zawsze jest ekscytująca. Tym bardziej, jeśli rower jest własnoręcznie zbudowany. To pierwszy test, pierwsza próba i możliwość uzyskania pierwszych odpowiedzi na dziesiątki pytań i wątpliwości. Wszystko, co do tej pory zostało zrobione, było wykonane w „sterylnych” domowych warunkach na stojaku serwisowym i dopiero rzeczywisty świat rowerowych zmagań mógł wystawić sprawiedliwą, obiektywną ocenę. Podszedłem do tego dość metodycznie, przygotowując sobie coś w rodzaju scenariusza, który określał co i jak będę testował. Przesada? Być może, ale Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że lubię precyzję i dokładność. Jednak przede wszystkim kocham życie, które – jak by nie spojrzeć – w pewnym stopniu zależy od solidności roweru, którym jeżdżę. Testy z grubsza miały obejmować hamulce, napęd, geometrię oraz koła. Zwłaszcza te ostatnie były dla mnie ważne. W moich technicznych wpisach nieraz przechwalałem się, że koła buduję długo, ale bardzo dokładnie, podkreślając przy okazji, że twierdzenie, jakoby nowe koła wymagały korekty centryczności po kilku pierwszych przejażdżkach, są jedynie dowodem absolutnej niekompetencji mechanika, który je zaplatał. Wybrałem więc trasę, która z technicznego punktu widzenia nie była trudna, ale można było znaleźć na niej kilka pagórków, a także odcinków o nierównej nawierzchni. Zamierzałem objechać dookoła Puszczę Niepołomicką, co wraz z dojazdem i powrotem dawało dystans około 100 kilometrów.

Wyruszyłem przed jedenastą. Daruję sobie szczegółowy opis trasy, bo nie odgrywała pierwszoplanowej roli i stanowiła jedynie scenografię dla testowania roweru. Pierwsze kilometry oznaczały oswajanie się z nowym sprzętem. Już na pierwszym podjeździe przekonałem się, że „wycieniowanie” czyni cuda. Chociaż wzniesienie nie było wymagające, to zawsze pokonywałem go na małej tarczy. Dzisiaj bez problemu wyjechałem na „blacie”. Z każdym przejechanym kilometrem czułem się coraz bardziej swobodnie, a jazda sprawiała mi coraz więcej frajdy. Powoli przyzwyczajałem się też do nowej, nieco bardziej agresywnej pozycji, przyjęcie której wymusiła na mnie zmodyfikowana geometria roweru. Od czasu do czasu zerkałem na skrawek przestrzeni pomiędzy klockami hamulcowymi, a obręczami, szukając jakichkolwiek oznak utraty centryczności, ale – ku nieukrywanej radości – niczego niepokojącego nie znajdowałem. Hamulce i napęd także sprawowały się bez zarzutu, ale to akurat nie było dla mnie zaskakujące, bo od sprzętu tej klasy nie miałem prawa oczekiwać niczego innego niż perfekcja. Gdybym jednak napisał, że wszystko było idealne, nikt by nie uwierzył. W całej beczce rowerowego miodu pojawiła się mała łyżeczka dziegciu, a nawet dwie łyżeczki. Po przejechaniu kilkudziesięciu kilometrów dotarło do mnie, że najmniej szlachetna część mojego ciała odczuwa lekki dyskomfort. Trzeba się będzie przyzwyczaić do nowego, twardego siodełka. Okazało się także, że muszę dokonać drobnej korekty w ustawieniu kierownicy, bo trzymając ręce na manetkach, czyli w najczęściej używanym chwycie, mam nienaturalnie wygięte nadgarstki. Na krótkich dystansach nie stanowi to problemu, ale mam przecież w planach długie i wymagające trasy. Przejażdżka trwała ponad trzy godziny i okazała się dość wymagająca. A wszystkiemu winien był wiatr, który najpierw powiewał sobie z różnych kierunków, jakby nie mogąc zdecydować się, skąd ma wiać. Ostatecznie przyjął postać wiatru zachodniego i to akurat wtedy, gdy skręciłem na zachód w stronę Krakowa. Przezwyciężając dodatkowe trudności, poczułem pierwsze oznaki zmęczenia, pomimo tego, iż regularnie konsumowałem batony energetyczne i uzupełniałem płyny. Zmniejszyłem nieco tempo, aby ewentualny „kryzys energetyczny” nie popsuł mi całej radości z jazdy. A ta radość, pomimo zmęczenia, rosła w postępie geometrycznym wraz z każdym pokonanym metrem drogi.

Czas na pierwsze podsumowania. Nowy „stary” rower doskonale się sprawdził. Własnoręcznie zaplecione koła nie straciły ani ułamka milimetra ze swojej centryczności. To dowód, że warto poświęcić czas, aby coś zrobić naprawdę solidnie. Pozostały osprzęt także działał perfekcyjnie. To z czym miałem problem, czyli geometrię roweru poprawiłem wkrótce po powrocie do domu. Jestem pewien, że następnym razem moje nadgarstki będą miały komfortową pozycję. Ale to nie zmiany w rowerze okazały się najbardziej istotne. Najważniejsze okazało się zrzucenie kilkunastu zbędnych kilogramów. Skutki nie są aż tak bardzo widoczne na płaskich odcinkach, chociaż łatwiej jest się rozpędzić i utrzymać prędkość. Prawdziwie spektakularne efekty są widoczne na podjazdach, które pokonywałem „podejrzanie” lekko i zdecydowanie szybciej niż dotychczas. To oczywiście zupełnie logiczne. Wszakże muszę teraz wytaszczyć na górę o wiele mniejszy ciężar. Czy zatem warto było zmieniać cokolwiek w rowerze? Dla mnie warto, bo ja to po prostu lubię i tyle!



Krótki postój na 10 kilometrów przed domem, tylko po to, aby zrobić zdjęcie…