Dwudniowy okres świętowania potrafi skutecznie postawić na głowie dietetyczny reżim. I chociaż starałem się zachować umiar i rozsądek, to trudno przejść obojętnym wobec wszelakich kulinarnych dóbr, spoczywających na świątecznym stole. Kosztowałem zatem wszystkiego po trochu, obiecując sobie, że lada dzień wsiądę na rower i popracuję solidniej niż zwykle.

Wtorek. Pierwszy dzień po Wielkanocy. Specjalnie zafundowałem sobie urlop na ten dzień, aby… odpocząć. No i także dlatego, aby spokojnie wybrać się na rowerową przejażdżkę. Pogoda wydawała się całkiem sympatyczna pod względem temperatury i nieco mniej przyjazna pod kątem wiatru. Teoretycznie wiało z północy, ale jak się wkrótce okazało, północ niejedno ma imię.

Pojechałem na wschód w stronę Puszczy Niepołomickiej. Wiatr początkowo nie przeszkadzał w jeździe. Sytuacja zmieniła się przed Niepołomicami, gdy zmieniłem kierunek i poruszałem się na północ lub na północny wschód. Teraz musiałem bardziej się przyłożyć, aby pokonać przeciwności natury. Nie było jednak źle i w całkiem niezłym czasie dotarłem do granic puszczy. Wśród drzew było zdecydowanie łatwiej. O tyle łatwiej, że zrezygnowałem z pierwotnego planu i wydłużyłem sobie przejażdżkę, dojeżdżając do wschodniej granicy Puszczy Niepołomickiej, czyli drogi numer 965 w Mikluszowicach. Tam skręciłem na południe i zaczęła się „bajka”, czyli jazda z wiatrem. „Wspomaganie” miałem włączone aż do Proszówek, dzięki czemu mogłem odpocząć i jednocześnie przygotować się do drogi powrotnej. W Proszówkach skręciłem na zachód i tam odkryłem pewną niemiłą niespodziankę. Otóż okazało się, że ów północny wiatr, jest bardziej północno-zachodni niż północny. Prędkość spadła, chociaż mocniej naciskałem na pedały i miałem wrażenie, że cały czas poruszam się pod górę. Licznik wolniej odmierzał kolejne kilometry. Nie pozostało nic innego, jak uparcie, wytrwale, monotonnie „wgryzać” się w masy powietrza i walczyć z wiatrem. A ten tymczasem zaczął złośliwie zmieniać kierunek. W końcu zacząłem odczuwać lekkie zmęczenie, objawiające się bólem w udach. Parłem jednak do przodu i wreszcie dojechałem do Zakrzowa. Tam miałem dwie możliwości do wyboru. Mogłem kontynuować jazdę na zachód i po dwunastu kilometrach cieszyć się zasłużonym odpoczynkiem lub mogłem skręcić na południe i pojechać do Wieliczki, zaliczając przy okazji kilka mniej lub bardziej męczących pagórków. Nietrudno się domyślić, że wybrałem drugą opcję. Pokonywanie wzniesień szło mi raczej nietęgo. W nogach miałem już ponad siedemdziesiąt kilometrów, z których większość była pod wiatr. Na dodatek droga z Niepołomic do Wieliczki jest raczej ruchliwa, a kierowcy… wiadomo. Ich postrzeganie jednego metra jest mocno dyskusyjne. Obiecałem sobie, że będę grzeczny i kulturalny, ale kilka razy mocno rzucałem „mięsem” w eter, czego winowajcy zapewne nie słyszeli, bo mieli zasunięte szyby. Na szczęście dotarłem do Wieliczki w jednym kawałku. Stamtąd także nie wybrałem najkrótszej drogi, ale pojechałem w stronę ulic Krzemienieckiej i Kuryłowicza, aby do domu wrócić od strony Kosocic.

Pracowałem dzisiaj solidniej niż zwykle. Wiatr nie pozwolił na spokojną jazdę i sprawił, że cała droga była jak symulowany podjazd. Dziewięćdziesiąt kilometrów w górę? Całkiem nieźle. Co ciekawe nie byłem nawet specjalnie zmęczony, nie licząc bólu w udach, który faktycznie dał mi się we znaki, ale już po kilkunastu minutach odpoczynku odszedł w niepamięć, a ja mogłem wybrać się jeszcze na relaksacyjny, popołudniowy spacer.