Gdy w wielkopiątkowy poranek spojrzałem na rosnący za oknem dąb, wiedziałem już, że pogoda znacznie odbiega od tej wymarzonej. Spoza niemal poziomo lecących kropel deszczu wyłaniał się obraz potężnego drzewa, miotającego się bezładnie pod naporem wiatru. Zakapturzeni ludzie chyłkiem przemykający pomiędzy bryłami domów, walczący z przeciwnościami sił przyrody, nie sprawiali wrażenia szczęśliwych i zadowolonych z życia. Zdaje się, że ich jedynym marzeniem było znaleźć się w domowym, przedświątecznym zaciszu. Podobno nie ma złej pogody, lecz jest tylko złe ubranie, ale dzisiaj można nieco zwątpić w to znane powiedzenie. Dokonałem więc szybkiej analizy. Kiepska pogoda, konieczność walki z wiatrem, duża szansa na deszcz, deszcz ze śniegiem lub śnieg. Ale przecież od prawie tygodnia nie jeździłem na rowerze. Ileż można wytrzymać? Decyzja była szybsza niż porywy wiatru. Jadę!

Trzeba przyznać, że pod wiatr nie było łatwo. Już dawno nie poruszałem się w takich warunkach. Na szczęście nie padało i póki co, nic nie wskazywało, że zacznie padać. Nie zamierzałem jednak pokonywać długiego dystansu. Rybitwy i nadwiślańskie bulwary były pierwszym celem. Ale potem pomyślałem, że z okazji tego szczególnego dla wszystkich zachodnich chrześcijan dnia, warto do tej walki z przeciwnościami aury dołożyć coś jeszcze. Postanowiłem więc zwiększyć poziom umartwienia i nie bacząc na przeciwny wiatr, zaliczyć podjazd ulicą św. Bronisławy w stronę Kopca Kościuszki. Jak pomyślałem, tak uczyniłem. I wbrew pozorom zrobiłem to całkiem na poważnie, to znaczy, potraktowałem dzisiejszą przejażdżkę jako swego rodzaju modlitwę i rozważanie tego, co stało się w Jerozolimie prawie dwa tysiące lat temu. Podjazd nie okazał się specjalnie wymagający. To zasługa czynnika, o którym jeszcze będę miał okazję kiedyś napisać. Zatrzymałem się na chwilę przy wejściu na Kopiec Kościuszki, aby zrobić kilka zdjęć, z których jedno prezentuję poniżej. A potem ruszyłem w drogę powrotną, szybką, łatwą i przyjemną. Wiatr dodawał mi skrzydeł, a niebiosa okazały łaskawość i nie zrosiły mnie ni deszczem, nie śniegiem.



Wyjazd spod Kopca Kościuszki