No i pokarało mnie. Chwaliłem się na lewo i prawo, że choroby omijają mnie szerokim łukiem, że choć wokoło szaleją grypy, katary, przeziębienia, zapalenia oskrzeli i całe zło świata, ja trwam niewzruszenie w zdrowiu i pełnej sprawności. Dodawałem jeszcze, że to oczywista zasługa roweru, bo czy deszcz, czy śnieg, czy upał, czy mróz, niezależnie od pogody, na przekór wszystkiemu, zaliczałem kolejne kilometry, które musiały mnie zahartować. Podstępne wirusy, niczym rosyjskie zielone ludziki, znalazły jednak drogę do mojego organizmu, obsadziły strategiczne pozycje i znienacka uderzyły. Atak był silny i zdecydowany. Organizm, choć wspierany koalicją sprzymierzonych środków farmakologicznych, został na tydzień wyłączony z normalnego funkcjonowania. Dla człowieka żyjącego w miarę aktywnie, niemożność ruszenia się gdziekolwiek jest prawdziwą torturą, ale nie miałem innego wyjścia. Starałem się więc pracować zdalnie w domu, popołudniami „dłubać” przy nowym rowerze, a wieczorami snuć plany przyszłych wyjazdów.

Dzisiaj poczułem się już na tyle dobrze, że postanowiłem wybrać się na popołudniową przejażdżkę. Tym razem nie zaplanowałem jakiejś spektakularnej trasy biegnącej szczytami okolicznych wzgórz, ale zamierzałem po prostu pokręcić się krótko po mieście, aby pobudzić do życia rozleniwione mięśnie. Pogoda nie była idealna do jazdy tuż po chorobie. Co prawda było dość ciepło, ale jednocześnie mocno wiało. Jechało mi się dobrze, ale nie mogę powiedzieć, że tryskałem olbrzymią energią, uwolnioną gwałtownie po tych wszystkich dniach przymusowego uziemienia. Wręcz przeciwnie. Stosunkowo szybko się męczyłem, a skromne siły musiałem odpowiednio rozłożyć, aby nie „zajechać” organizmu, który nie funkcjonuje jeszcze tak, jakbym tego sobie życzył. Zaliczyłem więc dość krótki dystans i wróciłem do domu. Mam nadzieję, że następnym razem pójdzie już zdecydowanie lepiej.