Jest cieplej, a więc oszczędne Krakusy nie palą w piecach. Jeśli jest chłodno, to te same oszczędne Krakusy palą wszystkim, co się tylko uda zapalić. Podobno grożą za to jakieś kary, ale chyba niezbyt dotkliwe, bo czasem tu i ówdzie buchają z kominów kłęby czarnego dymu i tylko pozostaje mieć nadzieję, że paliwem nie jest… teściowa.

No dobra, żarty na bok. Faktem jednak jest, że ciepłe przedwiośnie ograniczyło skład chemiczny tego czegoś, czym oddychamy w Krakowie. Teoretycznie mógłbym nawet wybrać się na miejską przejażdżkę. Tak jednak zapewne postąpiłby wujcio Pawcio, bo na nic innego nie pozwoliłaby babcia Marylka. A ja? A ja nie lubię. Całą zimę jeździłem prawie wyłącznie po mieście i mam dość. Postanowiłem sobie tego oszczędzić i kolejny raz uciekłem od zgiełku.

Moja ucieczka do całkiem banalnych nie należała, bo kolejny raz postanowiłem zmierzyć się z mniejszymi i większymi wzniesieniami, których ci u nas – zwłaszcza na południe od Krakowa – dostatek. Erozja, ruchy tektoniczne, zlodowacenia – trwające miliony lat – pozostawiły po sobie wspaniałą spuściznę w postaci urokliwych, pozbawionych monotonii, krajobrazów. Z kolarskiego punktu widzenia to raj, chociaż czasem dość wymagający. Tutaj bowiem nic się samo nie zrobi, a jazda na rowerze to nie tylko spokojne pedałowanie, na jakie można sobie pozwolić tam, gdzie płasko aż po horyzont. Nie ma lekko i czasem trzeba naprawdę mocno nacisnąć na pedały, łapczywie czerpać powietrze, wylać siódme poty, by pokonać kolejne wzniesienie. Jednak natura tutaj sprawiedliwa i w dwójnasób oddaje poniesiony trud. Każdy podjazd przecież kiedyś się kończy, a za nim musi być zjazd, a wraz z nim adrenalina, endorfiny, dreszcz emocji, ekstaza.

Gdzież więc wybrałem się dzisiaj? Niezbyt daleko, bo popołudnia wciąż do długich nie należą, ale wystarczająco daleko, aby przewentylować płuca powietrzem zdecydowanie lepszym od miejskiego. A ponieważ wybrałem kierunek południowy, zafundowałem sobie brak monotonii, okupiony oczywiście koniecznością mocniejszej pracy. Były więc Wrząsowice, wieś jak każda inna, ale położona na słusznym wzniesieniu. Niedługo potem były Świątniki Górne, geograficznie posadowione zgodnie ze swoją nazwą. Przejechałem przez Mogilany, w których centrum znajduje się kościół, a kościoły przeważnie budowano na wzniesieniach. Później był Buków, a za nim zjazd do Skawiny. Szkoda tylko, że hasło „Polska w budowie” jeszcze tutaj nie dotarło, dając zarobek dentystom, bo na tych dziurach plomby z zębów wypadają. Skawina też powitała mnie pagórkami, chociaż po wcześniejszych zmaganiach, te były naprawdę subtelne. Tam w zasadzie zakończyły się największe atrakcje, bo powrót do Krakowa był już prawie płaski. Prawie, bo po drodze leżał sobie Tyniec, a przed nim mała „hopka”.

Światła sceny podkrakowskich wzniesień powoli przygasły, opadła kurtyna emocji. Pozostał już tylko powrót do domu w narastającym chłodzie marcowego wieczoru, w zapadającej ciemności, gdzieniegdzie rozjaśnianej blaskiem nielicznych gwiazd.