Jedno z rowerowych prawideł głosi, że taniej jest odchudzić siebie niż rower. I zdaje się, że faktycznie jest to oczywista oczywistość. Zaczynając rowerową przygodę od budżetowego modelu, jego pierwsze odchudzenie o jeden kilogram jest jeszcze stosunkowo tanie. Ot wystarczy wyrzucić na złom (lub wystawić na Allegro) kilka stalowych elementów i wymienić je na aluminiowe, zmienić opony i gotowe. Jednak potem już nic nie jest tak proste i tak tanie. W końcu dochodzi się do ściany, która w tym przypadku oznacza kilkaset złotych za kilka gramów. Zupełnie inaczej ma się rzecz z naszym ciałem, oczywiście przy założeniu, że nie jesteśmy już maksymalnie wycieniowani. Tutaj zazwyczaj mamy spore rezerwy w postaci mniejszej lub większej „oponki”, która ma przykry zwyczaj pojawiania się głównie w okresie zimowym. Sama jazda na rowerze nie wystarczy, aby się jej pozbyć, no chyba, że ktoś naprawdę solidnie pracuje, codziennie zaliczając słuszne dystanse, spalając w ten sposób z nawiązką, wszystkie, wtłoczone uprzednio w siebie, kalorie. Ja nie mogę sobie pozwolić na codzienne treningi, bo oprócz tego, że jestem zakręcony na punkcie rowerów, mam jeszcze inne pasje, pracę, no i rodzinę, która też byłaby rada, gdybym w domu spędzał słuszną ilość czasu. W takiej sytuacji nie pozostaje nic innego, jak zmienić nieco nawyki żywieniowe, ograniczając bądź wyrzucając z diety wszystko to, co wszakże pyszne, lecz – jak to przeważnie bywa – niezdrowe. A ponieważ natura próżni nie znosi, to wszystko, czego nazw nie wymienię, bo na samo wspomnienie cieknie ślinka, trzeba zastąpić bardziej pasującym do rowerowego stylu życia. No i jakby człowiek nie liczył, czego by nie kupował, to w najgorszym razie wyda niewiele więcej na żywność niż wcześniej, a zdecydowanie mniej, niż na kolejną przebudowę roweru tylko po to, by oszczędzić kolejne 100g. A tutaj idzie walka o całe kilogramy! W tym momencie przypomina się matematyczne CBDU, czyli „co było do udowodnienia”, a starałem się udowodnić tezę z pierwszego zdania. Wypada w tym momencie zapytać samego siebie: „to po jaką cholerę kolejny raz przebudowuję moją szosówkę”? Ech… Bo lubię…

A dzisiaj spalałem sobie tłuszczyk na krakowskich szlakach, nie martwiąc się o smog, o którym pisałem wczoraj, bo znowu wiało i wszystko co złe, przewiało hen daleko. Prawdę mówiąc nie lubię jeździć pod wiatr, bo się człowiek musi napracować niczym na podjeździe, a satysfakcja nie ta sama, no ale w końcu musi być ten punkt, poza którym wiatr przeistacza się w dodatkowy napęd, który niczym silnik w e-bike’u, pozwala wrzucić wyższy bieg i ekspresowo wrócić do domu.