Plan dzisiejszej przejażdżki zrodził się w mojej głowie już wczoraj. Wiedziałem, że sobota będzie piękna, słoneczna i ciepła. Co prawda to dopiero połowa lutego i jeszcze wszystko się może zdarzyć, zwłaszcza gdy „gdy głowa pełna marzeń”, a więc jako posiadacz takiej właśnie głowy, wyobraziłem sobie, że oto „wiosna panie sierżancie” i czas wybrać się na poszukiwanie jej śladów. A gdzie najlepiej to zrobić? Oczywiście w mojej ulubionej Puszczy Niepołomickiej.

Wyruszyłem jeszcze przed południem. Do Niepołomic pojechałem przez Brzegi i Grabie. Wiał stosunkowo słaby, północno wschodni wiatr. Poza tym pogoda była idealna. Dokładnie taka, jak prognozowana dzień wcześniej. Dojechałem do drogi numer 75 i skierowałem się na południe. Niedługo potem skręciłem w Drogę Królewską, wjeżdżając tym samym do puszczy. Na razie nie rozkoszowałem się widokami, czekając, aż pokonam kolejne kilometry i dojadę do Żubrostrady, czyli jednego z popularniejszych leśnych szlaków. Gdy już tam dotarłem, gdy pozostawiłem ze sobą wszystkich spacerowiczów, otoczyła mnie błoga cisza i spokój.

Wśród drzew wciąż leżały resztki śniegu, a leśne strumienie i stawy pokryte były lodem. Gdzieniegdzie radośnie kwiliły ptaki, ciesząc się zapewne z pięknego słońca, zdającego zapowiadać rychłe przedwiośnie. To samo słońce filuternie mrugało złotem spoza koron drzew, pod wyrazistym błękitem sklepienia niepołomickiej świątyni przyrody. Czym dalej zagłębiałem w las, ustawał śpiew ptaków, aż wreszcie otoczyła mnie cisza, zakłócana jedynie monotonnym szumem opon. Mniej więcej w połowie Żubrostrady skręciłem na południe i zatrzymałem się. Cisza. Absolutna cisza. Majestatyczna puszcza spała snem mocnym, spokojnie czekając na czas eksplozji nowego życia w bujnej oprawie wiosennej świeżości.

Nie znalazłem więc śladów wiosny, a więc… nadal będę miał pretekst do jej dalszych poszukiwań. Ruszyłem w drogę powrotną. Dojechałem do Damienic i skręciłem na zachód. Przejechałem przez Stanisławice, Kłaj, Szarów i Gruszki. Rytmicznie poruszałem korbą, zmuszając mój zimowy, nielekki przecież rower, do osiągania przyzwoitej prędkości. I już nawet zacząłem się cieszyć, myśląc: „jest moc”, gdy nagle, dziesięć kilometrów przed domem, odcięło mi prąd. Zwolniłem i spokojnie, na „awaryjnych” dojechałem do Krakowa.



A w Puszczy Niepołomickiej…


…słońce filuternie mrugało