I znowu miasto. To powoli staje się monotonne, więc za każdym razem staram się wybierać inną trasę. Zimową porą po zmierzchu unikam podmiejskich dróg. Widoki żadne, a nawierzchnia śliska. Mnie to może nie przeszkadza, ale tym wszystkim mistrzom kierownicy, którzy wyprzedzają mnie o „centymetry”, tym razem mogłoby się nie udać. Ściślej mówiąc, to mnie mogłoby się nie udać, bo w konfrontacji z samochodem, argument siły jest raczej po stronie blaszanej konstrukcji. Czekam więc z utęsknieniem, aż dzień stanie się dłuższy, świat zacznie się budzić z zimowego snu, a powołane do życia blaskiem słońca pokłady endorfin sprawią, że nerwowi na co dzień kierowcy, z uśmiechem będą witać każdego cyklistę… Dobra, dobra. Wiem. Z tym ostatnim to trochę przesadziłem.

Szwendałem się więc po mieście, pracując nad kadencją i spalając kalorie. Po raz pierwszy jechałem z moim nowym nabytkiem, do którego słowo „nowy” nie za bardzo pasuje, bo technologicznie cofa mnie o lata świetlne. Już dawno temu stwierdziłem, że jedna z ikon współczesności, czyli smartfon, jest niewygodny w kontekście rowerowych przejażdżek. Wiem, że niektórzy używają go jako licznika rowerowego, systemu nawigacji połączonego z aplikacją typu Strava, i Bóg wie, czego jeszcze, lecz ja potrzebuję jedynie kontaktu ze światem, gdyby nagle i niespodziewanie zaszła taka potrzeba, np. sam z połamanym kołem, w nocy, pośrodku lasu, a wokoło wilki i złoczyńcy. Na cholerę mam więc taszczyć ze sobą wynalazek współczesności, który z roku na rok coraz bardziej przypomina ekran notebooka, aniżeli urządzenie telekomunikacyjne? I dlatego właśnie kupiłem sobie tanią Nokię, która posiada moc różnych funkcji. Można ją włączyć i wyłączyć, zadzwonić do kogoś, wysłać sms’a. Hmm, to w zasadzie koniec „ficzerów”. Ale czy naprawdę podczas jazdy potrzebuję ich więcej? Tak naprawdę „bajerem” jest to, że korzystam z tego samego numeru telefonu, którego używam na co dzień. I w tym celu wcale nie muszę przekładać karty SIM. Wykorzystałem po prostu fajną usługę, która nazywa się Tandem. Mam dwie karty SIM z tym samym numerem i aktywuję sobie albo jeden, albo drugi telefon. Na przejażdżki mogę więc zabierać ten prymitywny, ale mały i lekki. Spokojnie mieści się do torebki podsiodłowej, razem z aparatem fotograficznym, zapasową dętką i wszystkimi innymi, drobnymi akcesoriami, przeznaczonymi do likwidowania skutków zdarzeń losowych. Dodam jeszcze, że nie jest to tekst sponsorowany, bo jako osoba prywatna mogę sobie pisać, co mi się żywnie podoba.