Korzystając z uroków pracy zdalnej, nie musiałem tracić czasu na powrót do domu. Mogłem więc tuż po piętnastej wybrać się na popołudniową przejażdżkę. Poza ewidentnym plusem takiego rozwiązania, którym był fakt wykorzystania resztek dziennego światła, istniał też jeden zasadniczy minus, czyli konieczność poruszania się w porze szczytu komunikacyjnego. Dlatego bardzo szybko oddaliłem się od głównych szlaków, aby spokojnie delektować się jazdą. W jej trakcie przypomniałem sobie, że całe wieki nie byłem na Kopcu Kościuszki. Szybko więc skierowałem się w stronę Wisły, by dojechawszy na Salwator, skręcić w malowniczą ulicę Św. Bronisławy. Ulica ta dość szybko przechodzi w Aleję Waszyngtona, ale pod słowem „dość” kryje się konieczność pokonania sporego i słusznie nachylonego odcinka bruku. Potem, czyli aż do Cmentarza Salwatorskiego, który bez wątpienia jest najpiękniej położoną krakowską nekropolią, można złapać oddech i przygotować się do pokonania ostatniej, najdłuższej fazy podjazdu.

Zafundowałem sobie krótki postój, aby wykonać kilka zdjęć szarego krajobrazu i niebawem ruszyłem w dalszą drogę. W lekkim półmroku przejechałem przez Las Wolski i zjechałem do ulicy Starowolskiej. Potem pojechałem w stronę ulicy Królowej Jadwigi i dalej, aż do ulicy Zarzecze. Tam skręciłem na wschód i korzystając ze ścieżek rowerowych, dojechałem do Cichego Kącika, który cichy jest już tylko z nazwy. Potem zaliczyłem Al. 3 Maja, na której końcu skierowałem się ponownie w stronę Salwatora. Dojechałem pod Jubilat, skręciłem w stronę Wawelu, pojechałem na Kazimierz, a stamtąd na drugi brzeg Wisły. W tym miejscu rozpoczęła się rutyna, czyli tradycyjny powrót do domu okrężną drogą przez Rybitwy.



Nagie korony drzew skąpane w bezkresnej szarości