Trzeci wieczór z rzędu spędziłem na rowerze. Dzisiaj postanowiłem zerwać z łatwizną i zamiast kolejny raz włóczyć się po płaskim, od razu skierowałem się w stronę kosocickich pagórków. Nie mogę powiedzieć, że było lekko. Zanim pojawiłem się przy kościele na ulicy Niebieskiej, musiałem wtłoczyć w siebie hektolitry powietrza i mocno naciskać na pedały mojego ciężkiego, zimowego roweru. Oj tęsknię już za ultralekką szosówką…

Potem było już łatwiej, ale podkusiło mnie, aby pojechać do Tyńca ulicą Podgórki Tynieckie. To bardzo ładna, malownicza ulica, jednakowoż posiadająca pewną wadę. Otóż nie wszędzie jest oświetlona. Dopóki jedzie się po asfalcie, to pół biedy, ale tuż przed Tyńcem trzeba przejechać przez las, a tam asfaltu ni widu, ni słychu. Moje przednie oświetlenie spełnia raczej rolę informującą innych użytkowników ruchu, że jadę, a nie służy bynajmniej do oświetlania drogi. Musiałem więc wolno piąć się w górę, licząc, że nie wjadę na jakiś korzeń, lub – co gorsza – na jakąś rozbitą butelkę. Udało się i wkrótce pędziłem już w stronę tynieckiego opactwa. Tam zawróciłem i jadąc wzdłuż Wisły, z niewielką przerwą w okolicach Stopnia Wodnego Kościuszko, wróciłem do centrum miasta.

Na ostatnich kilometrach zacząłem odczuwać zmęczenie. Nie zabrałem z sobą żadnego napoju, ani batonu energetycznego i teraz przyszedł czas zapłaty. Musiałem zwolnić i zaczęły mnie łapać skurcze, co miłym doświadczeniem nie jest. Na szczęście miałem już blisko do domu.

Czy dzisiaj też rozważałem jakieś problemy współczesnego świata? Otóż nie. Wyrzuciłem z głowy franka szwajcarskiego i myślałem o milionie innych, fajnych rzeczy. Np. o takiej, że już wkrótce zacznę odbudowywać mój podstawowy rower, bo przecież każdy dzień przybliża nas do wiosny.