Musiałem dzisiaj odreagować ostatnią, niezbyt udaną, a przede wszystkim zbyt krótką przejażdżkę. Pogoda nie była wymarzona, ale trudno spodziewać się czegoś innego w ostatnie dni listopada. Postanowiłem, że jeszcze raz pojadę na szosówce, chociaż już od dwóch tygodni przymierzam się do rozpoczęcia tradycyjnego, zimowego przeglądu technicznego, w trakcie którego rozkręcam rower do ostatniej śrubki, a potem ponownie go odbudowuję, modyfikując i ulepszając przy okazji to i owo. Z tym jednak mogę poczekać do pierwszego śniegu, a póki co przemierzyć jeszcze trochę asfaltowych szlaków.

Wyruszyłem o jedenastej. Był lekki mróz, a na dodatek mocno wiało. Pojechałem na wschód do Niepołomic. To oznaczało nieustanną walkę z wiatrem, ale nie było aż tak źle. W Niepołomicach przejechałem na drugi brzeg Wisły i po czterech kilometrach dotarłem do ulicy Igołomskiej. Skręciłem w stronę Nowej Huty i nareszcie mogłem odpocząć od wiatru. Licznik szybko odmierzał kolejne kilometry, a ja mogłem rozkoszować się jazdą. Z Nowej Huty pojechałem na Rondo Mogilskie, potem na Rondo Grzegórzeckie, a w końcu na Podgórze. Stamtąd mógłbym najkrótszą drogą wrócić do domu, ale po co, skoro tak fajnie mi się jeździło? Pojechałem więc na południe, aż do ulicy Kosocickiej i dopiero stamtąd dotarłem do domu.

Zimny wiatr, ciemne chmury, mróz, a niedługo śnieg. Czy są jakieś granice pasji?