Na początek ulica Kosocicka i Hallera, czyli tradycyjna rozgrzewka. Będzie potrzebna, bo dość mocno wieje z północnego wschodu. Nie jadę zbyt szybko, ale dbam o sensowną kadencję. Za kościołem w Kosocicach skręcam w ulicę Sztaudyngera. Krótka to ulica i myślę, że mistrz fraszek zasłużył na nieco bardziej okazały dowód pamięci. Skręcam w Osterwy, która później przechodzi w Drogę Rokadową i dojeżdżam do ulicy Sawiczewskich, kończąc w ten sposób pierwszy zestaw podjazdów. Teraz czeka mnie zjazd do ulicy Myślenickiej. Kilka lat temu ulicę Sawiczewskich podmyły ulewne deszcze i jeden z pasów został wyłączony z ruchu i zastąpiony przez ruch wahadłowy. Prowizorka ta nie była dla nikogo wygodna, ale, jak to prowizorka, była najtrwalsza. Dzisiaj ze zdumieniem stwierdziłem, że droga jest wyremontowana, a pobocze wzmocnione solidnym murem oporowym. Nie była to jedyna niespodzianka dzisiejszego dnia.

Szybki zjazd do ulicy Myślenickiej i dylemat. Mam skręcić w lewo czy w prawo? Jeśli skręcę w prawo, to tym samym wybiorę łatwiejszą trasę, a więc skręcam w… lewo. Przede mną około dziesięciu kilometrów głównie podjazdów do Świątnik Górnych. Ruch na drodze praktycznie żaden. Z rzadka wyprzedza mnie jakiś samochód. Wiatr nieco mi pomaga, ale niebo ciągle pokryte jest szarymi chmurami. Nieliczni przechodnie szybko podążają w kierunku swoich domów, aby w ich bezpiecznych progach uciec od tych depresyjnych krajobrazów. Ja mocno pracuję i w końcu docieram do Świątnik Górnych. Na rondzie skręcam w prawo i jadę w stronę Mogilan. Trochę podjazdów, trochę zjazdów j jestem nad zakopianką. Jeszcze jakiś kilometr i jestem przy kościele w Mogilanach, czyli na szczycie. Jadę dalej na zachód, aż do Bukowa. Stamtąd kieruję się do Radziszowa. To oznacza zaliczenie stromego zjazdu, na którym kiedyś pobiłem osobisty rekord prędkości. Potem jeszcze kilkukrotnie zbliżyłem się do tego wyniku, ale strach, a może rozsądek zawsze zwyciężał. Dzisiaj było podobnie. Rozpędziłem się, ale widząc zakręt i nie widząc jego drugiego końca, nie zaryzykowałem. Pisk hamulców i prędkość wróciła do rozsądnych wymiarów.

W Radziszowie skręcam w stronę Skawiny. Droga cały czas pusta, ale zaczyna przeszkadzać wiatr. W Skawinie skręcam na Tyniec i po przejechaniu kilometra czeka mnie niespodzianka. Dojeżdżam do nowej drogi, której tu nie było, gdy jechałem tędy ostatni raz. Wygląda na obwodnicę, ale chyba nie jest w całości gotowa, bo jestem na niej jedynym żywym organizmem. Skręcam w stronę Tyńca. I tutaj kolejna niespodzianka. Droga ma nową nawierzchnię aż do tablicy z napisem Kraków. Potem jest… taka, jaka była wcześniej, czyli kiepska. W ten oto sposób Skawina zawstydziła Kraków…

Z Tyńca jadę prosto w stronę centrum Krakowa. Muszę mocno pracować, bo wiatr wieje prawie prosto w moją twarz. Koniec podjazdów, koniec zjazdów. Do samego końca czeka mnie płaska droga z niewielkimi „zmarszczkami”. Przejeżdżam przez Dębniki, a potem przez Grzegórzki. Kładka Bernatka zaprowadza mnie na Podgórze. Do domu już prosta droga, więc trochę ją komplikuję i skręcam w Bieżanowską, aby nie było zbyt szybko, zbyt krótko, zbyt lekko.