Jak to dobrze, że nie jestem pracownikiem Państwowej Komisji Wyborczej. Zamiast jeździć na rowerze, musiałbym zapoznać się z wynalazkiem zwanym liczydłem, tudzież przypomnieć sobie o pierwotnym systemie wydruków, czyli o tabliczkach glinianych. Zaiste nowoczesność w XXI wieku w naszym kraju ojczystym przedziwne ma oblicza. Wróćmy jednak do rowerów…

„Trójca przenajsmutniejsza” w postaci chłodu, wiatru i deszczu dotarła w końcu nad Wisłę i otuliła krajobrazy szarym całunem jesieni. Bynajmniej nie jest to powód, aby bezczynnie oczekiwać lepszych dni, bo te nadejdą dopiero za ładnych kilka miesięcy. Wsiadłem więc na ten „gorszy” rower i ruszyłem przed siebie w tę wszechobecną szarą rzeczywistość. Być może nie byłem specjalnie kreatywny, bo miast udać się na poszukiwanie nieznanych dróg, pojechałem po prostu wzdłuż Wisły w stronę Tyńca, by potem wrócić drugą stroną rzeki, ale miało to sens. Zgodnie z przewidywaniami pogoda odstraszyła większość rowerzystów, a więc mogłem się cieszyć jazdą w niemal zupełnie pustej i dziewiczej scenografii rowerowych szlaków. Nie ukrywam, że lubię takie klimaty. Mglista poświata odległych latarni, stłumione tętno wielkiego miasta dobiegające gdzieś spoza zasłony ciemności, jaśniejsze sklepienie chmur w miejscu, za którym skrywa się księżyc, szczekanie psów gdzieś w oddali, droga przede mną odkrywana metr po metrze w rytm błyskającego światełka, rozszczepiającego swe promienie w każdej z milionów kropel wody. Jest w tym jakaś magia i tajemnica, wszystko to, co sprawia, że chcę tam być, w pozornym oddaleniu od świata, a w rzeczywistości znacznie bliżej niż kiedykolwiek.