I znów zaświeciło słońce. I znów było ciepło. To dobrze. My Polacy mamy jakiegoś pecha. Nie dość, że większość rocznic ma tragiczny wydźwięk – a to wybuch wojny, a to wybuch jakiegoś powstania, a to Katyń, a to Smoleńsk – to na dodatek najbardziej radosne i optymistyczne święto, jakim niewątpliwie jest Święto Niepodległości, przypada w listopadzie, czyli w miesiącu, który w naszych realiach geograficznych jest raczej zimny, smutny, ponury, deszczowy. Jednak w tym roku jest zupełnie inaczej i tylko ogołocone z większości liści drzewa przypominają, że mamy jesień, bo temperatura jest śródziemnomorska.

Wybrałem się i ja świętować. Oczywiście w sposób rowerowy. Świadomie i dobrowolnie zamierzałem wjechać do centrum miasta, w przenośni zahaczyć o Plac Matejki i choćby rzucić okiem na ulice i mury, które mijam każdego dnia, a które były świadkami, najpierw wielkości Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, potem jej upadku, walki wielu pokoleń o wolność, a wreszcie radości z odzyskanej niepodległości. Jak wiele tajemnic w sobie kryją, ile historii mogłyby opowiedzieć…

Jestem dumny, że jestem Polakiem.

Miałem to szczęście, że byłem świadkiem przełomu. Gdy miałem kilkanaście lat, powstawała Solidarność. Pamiętam rodzącą się nadzieję, że może być inaczej. Pragnienie wolności zostało brutalnie przerwane pewnej grudniowej nocy, ale nic już nie było w stanie powstrzymać lawiny. Blok sowiecki, zbudowany na kłamstwie, nienawiści i poniżeniu, ten, który miał trwać niewzruszenie, rozpadł się w proch i pył. Cudowne uczucie wolności, którego prawdziwy smak poczuć można tylko wówczas, gdy doświadczyło się niewoli. Patrząc wstecz, porównując dzisiejszą Polskę z tamtą, szarą, peerelowską, widzę, jak wielka sprawa się dokonała. Urodzeni w wolnym kraju nie rozumieją tego. To normalne. Ja przecież też nie rozumiałem tych, którzy wiele lat po wojnie ciągle nią żyli. Ważne jest, aby rozumieli tylko jedno, tak często powtarzane zdanie, że wolność nie jest dana raz na zawsze. Trzeba ją pielęgnować, trzeba o nią dbać, a gdy przyjdzie czas, trzeba jej bronić.

Trochę patetycznie to zabrzmiało i zabrakło opisu pokonanej trasy, ale sorry, taki mam dzień.



Oślepienie Wolnością