Niewiele brakowało, a w ogóle nie wybrałbym się dzisiaj na przejażdżkę. Przygotowałem rower, przygotowałem siebie. Gotowy stanąłem przed drzwiami, włożyłem klucz do zamka z mocnym postanowieniem otwarcie drzwi i… nic. Klucz ani drgnął. „Deutsche Technik” zawiodła na całego. Nie wyglądało to wesoło. Zostać uwięzionym we własnym mieszkaniu? Na szczęście pojawił się sąsiad, któremu zrzuciłem klucz z balkonu, by spróbował otworzyć mnie z drugiej strony. Po chwili pełnej napięcia stałem się znów wolnym człowiekiem. Jednak nie wyszedłem od razu. Musiałem przecież dowiedzieć się, jak to się stało, że nie mogłem otworzyć drzwi. Okazało się, że wychodząc z domu można tak niefortunnie je zamkną, że ktoś, kto pozostał wewnątrz, będzie musiał tam pozostać aż do naszego powrotu. Fajna sprawa, gdy się np. wylatuje tanimi liniami lotniczymi do Madrytu… Czeka mnie więc naprawa zamka.

Z domu wyszedłem więc ze sporym opóźnieniem, co zmieniło nieco moje rowerowe plany. Z racji wspaniałej pogody jechałem na rowerze szosowym. Pojechałem do Niepołomic. Tam przejechałem przez most na Wiśle i skierowałem się w stronę ulicy Igołomskiej. W dzień powszedni panuje tam olbrzymi ruch, ale dzisiaj jest taki dziwny dzień. Ani powszedni, ani świąteczny. Wielu Krakowian, w tym także ja, zafundowało sobie wolne za 1 listopada. Ruch był więc umiarkowany i nie byłem narażony na bliskie spotkania trzeciego stopnia z tirami. Zbliżając się do Nowej Huty zauważyłem, że wzdłuż trasy rozpoczęły się jakieś bardzo zaawansowane prace ziemne. Czyżby powstawała druga nitka ulicy? Z Nowej Huty pojechałem do Krakowa, a potem w stronę Woli Justowskiej. W tym jednym zdaniu mieści się cała epicka walka z wczesno-popołudniowym ruchem na ulicach, który pomimo prawie wolnego od pracy dnia, był na tyle intensywny, że skutecznie mnie spowolnił. Zaliczyłem podjazd na ulicy Chełmskiej, a zaraz potem kolejny, na ulicy Orlej. Zjechałem do Księcia Józefa, przejechałem do Mirowskiej i do centrum wróciłem drogą rowerową wzdłuż Wisły. Po ponad trzech godzinach jazdy pojawiłem się pod drzwiami mieszkania.

Z pewnym niepokojem, oczami wyobraźni widząc siebie wchodzącego przez balkon, włożyłem klucz do zamka. Nic się jednak nie stało. „Nic” w znaczeniu niepokojących zjawisk. Drzwi się otworzyły, a ja popędziłem do lodówki, aby wypić. Co? Oczywiście tradycyjną szklankę Pepsi-Coli.