Zmiana czasu na zimowy sprawiła, że popołudniową przejażdżkę rozpocząłem o zmierzchu. Nie zdecydowałem się na użycie szosówki, bo zadaniem zamontowanego na niej oświetlenia jest bycie widocznym dla innych, a nie oświetlanie drogi przed sobą. Łatwo mógłbym zaliczać różne drogowe pułapki, co w połączeniu z całkowitym brakiem amortyzacji i wąskimi oponami, do szczególnie miłych doznań nie należy. Wsiadłem więc na poczciwego Bouldera i ruszyłem przed siebie…

Przejażdżka była w pewnym sensie szczególna, ponieważ testowałem za jednym zamachem, jak powiedziałby arabski fundamentalista, dwa nowe „ficzery”, czyli torebkę podsiodłową oraz nowy, zimowy strój kolarski. Torebka choć niewielka, spokojnie zmieściła zestaw kluczy, łatki, łyżki do opon, miniaturową pompkę, dętkę 26’’ i aparat fotograficzny. Gdybym jechał szosówką, to spokojnie zmieściłbym jeszcze telefon, bo dętka 28’’ zajmuje znacznie mniej miejsca. Pozostałe drobiazgi, czyli mały portfel, telefon, galaretki energetyczne i chusteczki do nosa, które muszę mieć, bo w niskiej temperaturze mam problem ze śluzówkami, powędrowały do nowej kurtki. Muszę przyznać, że jazda bez plecaka dała mi o wiele więcej frajdy i poczucia swobody, co w połączeniu z faktem, że nowy strój także się sprawdził, przeniosło mnie do krainy rowerowej ekstazy.

Tylko mgła psuła ogólny nastrój szczęśliwości. Jadąc po wałach wiślanych wytężałem wzrok, starając się wyłuskać z białej poświaty sylwetki ludzi, aby nieopatrznie nikogo nie rozjechać, tudzież samemu nie być rozjechanym. Musiałem jechać wolno i rozważnie, co nieźle mnie zmęczyło. W drodze powrotnej musiałem na dodatek walczyć z przeciwnym wiatrem. Jednak pomimo tych trudności, jak zwykle wróciłem do domu z uśmiechem malującym się na mojej, wilgotnej od mgły, twarzy.