Ołowiane chmury nad miastem wisiały przez cały dzień, który upływał w rytmie kolejnych deszczy. Popołudniu wyjrzało na chwilę słońce, ale wszędzie dokoła było mokro. W takich warunkach nie chciałem męczyć roweru szosowego i po raz pierwszy od wiosny skorzystałem z roweru „zimowego”, który jest właśnie po to, aby cieszyć się jazdą w każdych, nawet najgorszych warunkach. Pierwszy od pół roku kontakt z górskim rowerem był ciekawym doświadczeniem. Zawieszenie miękkie niczym w Cadillacu wspierane dodatkowo przez grube opony, wyprostowana pozycja, droga widziana z takiej wysokości, jakbym siedział na krześle barowym i kierownica szeroka niczym wiosło. Z przyzwyczajenia chwytałem ją w okolicach manetek, zostawiając po bokach dobre osiem centymetrów luzu. Największa tarcza, choć mniejsza tylko o sześć zębów od szosowej, wydawała się wyjątkowo mała. Przyzwyczajony do innych przełożeń tylko raz użyłem średniej tarczy, a reliktu przeszłości, czyli „młynka”, nie wykorzystałem wcale. Jechałem oczywiście wolnej niż zwykle, ale radość z jazdy była równie wielka. Korzystając z okazji mogłem bowiem skorzystać z nieco gorszych dróg i odwiedzić dawno nie widziane miejsca w Krakowie i najbliższych jego okolicach. Miałem szczęście, bo ani razu nie złapał mnie deszcz, chociaż krajobrazy świadczyły, że opady ustały chwilę wcześniej.



Chmury skrywały słońce…