Podmuch wiatru zerwał pierwsze pożółkłe liście, gdy Alberto Contador przekraczał linię mety ostatniego etapu Vuelta a Espana. Uniesione w geście zwycięstwa ręce na tle zachodzącego słońca zakończyły ostatni akt spektaklu wielkich tourów Anno Domini 2014. Jeszcze tylko mistrzostwa świata i Europa powoli zapadnie w jesienno-zimowy kolarski sen. Będzie co wspominać. Jeśli to nie był w ogóle najlepszy sezon w historii polskiego kolarstwa, to z pewnością najlepszy od wielu, wielu lat. Mocny początek Michała Kwiatkowskiego, potem eksplozja formy Rafała Majki na Tour de France, dwa wygrane górskie etapy i triumf w Tour de Pologne, wreszcie pierwsze polskie zwycięstwo na Vuelcie Przemysława Niemca. Krótko mówiąc, działo się.

Ja, czyli amator w średnim wieku, cieszę się z tych sukcesów. W jakiś sposób przypominają mi dzieciństwo, gdy idolami młodzieży byli Szurkowski i Szozda. Pamiętam wyścigi na składakach, w których chłopaki odwracali kierownicę w dół, aby poczuć choć namiastkę jazdy na szosówce. Pamiętam te kłótnie, gdy nie mogliśmy się dogadać, kto jest Szozdą, a kto Szurkowskim. Spory ustawały, a my rozdziawialiśmy nasze umorusane gęby, gdy mijał nas koleś na Huraganie. Pomijając fakt, że byliśmy zbyt mali, mogliśmy tylko pomarzyć o takim sprzęcie w czasach, gdy nawet tzw. „półkolarzówka” była poza zasięgiem finansowym naszych rodziców. Oprócz pieniędzy trzeba było mieć znajomości, bo jeśli ktoś myśli, że aby kupić rower wystarczyło pójść do sklepu, to jest w błędzie.

Popularność kolarstwa rośnie. Widzę to wyraźnie. Kiedyś mogłem przejechać wiele kilometrów i spotykałem ledwie kilku cyklistów. Teraz jest nas zdecydowanie więcej. To dobrze. A będzie jeszcze lepiej, gdy dzieciaki (lub wnuki) tych chłopaków, o których wspomniałem powyżej, wyrwą się z wirtualnej, zero-jedynkowej rzeczywistości i pobiją się o to, kto jest Kwiatkowskim, a kto Majką. Tak, to nie pomyłka. Niech się pobiją. Niech wrócą do domu z podbitym okiem. A jak już ustalą, kto jest kim, niech wsiądą na swoje rowery i naśladują Mistrzów. To wśród nich znajdą się przyszli liderzy tej pięknej, ale jakże trudnej dyscypliny sportu. Jestem też pewien, że ci, którzy nie staną się zawodowcami, nawet po zaliczeniu pierwszych kolarskich szlifów z uśmiechem na ustach wrócą do domu, a zasiadłszy przed komputerem, nie zamordują połowy świata w Call of Duty, ale opiszą na blogu swoją przygodę, nie mogąc się już doczekać kolejnych rowerowych wyzwań. Amen.