Jeżdżenie rowerem szosowym po zmierzchu nie należy do bezpiecznych zajęć, chyba, że się ma mocne oświetlenie, które wyłuskałoby z mroku wszelkie dziury w drodze. Drogi są, to fakt, coraz lepsze, ale tu i ówdzie pozostało jeszcze sporo reliktów inwestycyjnej zapaści lat minionych. Minimalistyczna, a przy okazji ultralekka forma mojego przedniego oświetlenia, nie daje mi niestety komfortu śmigania nocną porą po asfalcie i dlatego staram się kończyć zabawę niedługo po zmierzchu. A to z kolei oznacza, że muszę ograniczyć moją „szosową” aktywność w tzw. dni robocze, których jasna, słoneczna i pogodna część przypada akurat na ten czas, który spędzam w pracy przed opalizującym ekranem komputera. Biegnę więc potem do domu, szybko przełykam to i owo, ściągam rower ze ściany i ruszam przed siebie w nadziei złapania okruchów dnia. A tych jest coraz mniej i już niedługo będę się musiał przesiąść na mój „zimowy” rower, któremu nie straszne są żadne nierówności, i który z połączoną siłą wodospadu i armatniej kuli, pokona każdą drogową przeszkodę – choćby w ciemności.

Dzisiaj jeszcze udało mi się skorzystać z dobrodziejstw dnia. Kolejny raz zaliczyłem „ścieżkę zdrowia” w Kosocicach, a podjazd na ulicy Gruszczyńskiego kończyłem na twardszym niż zwykle przełożeniu, stojąc na pedałach, a na szczycie wciąż pamiętałem, jak się nazywam, skąd jestem i co ja tutaj robię. Potem było już łatwiej. Wróciłem do Kosocic, zjechałem ulicą Niebieską, pojechałem w stronę ulicy Kamieńskiego, przejechałem przez Bonarkę. Jadąc po kostce przy Parku Bednarskiego musiałem zacisnąć zęby, aby nie pogubić plomb. Przeżywszy tę namiastkę Paris-Roubaix dotarłem do Wisły i pojechałem do Tyńca. Stamtąd wróciłem do Dębnik, przejechałem przez Most Grunwaldzki i pojechałem prosto przed siebie, aż do ulicy Sołtysowskiej. Z Mostem Wandy byłem już w miarę blisko domu, ale było mi mało, więc jeszcze zaliczyłem Kokotów i dopiero stamtąd wróciłem do domu. Już po zmierzchu.