Nareszcie piątek. Gdy tylko wróciłem z pracy do domu, szybko przełknąłem obiad i przygotowałem się do przejażdżki. Nie miałem skonkretyzowanego żadnego pomysłu, a w głowie znajdował się jedynie dość wątły szkic trasy. Początek był typowy. Zresztą każdy początek jest typowy, bo przecież z miejsca, w którym mieszkam, mogę pojechać na wschód, zachód, północ lub południe. Ot, taka sytuacja…

Dzisiaj pojechałem na wschód i dotarłem aż do przedmieść Bochni. Stamtąd skierowałem się na północ i jadąc wzdłuż Puszczy Niepołomickiej dotarłem do Mikluszowic, gdzie wjechałem na Żubrostradę i zagłębiłem się w puszczy. Lubię tę drogę. Pozwala oderwać się od codzienności, a nade wszystko umożliwia bliski, wręcz namacalny kontakt z przyrodą. Dziesięć kilometrów asfaltowej ścieżki gwarantuje spokój, ciszę, odprężenie. Koniec tygodnia oznacza kumulację codziennego zmęczenia. Mimo to byłem pełen energii, szybko pokonując kolejne kilometry. Dojeżdżając do końca Żubrostrady zastanawiałem się, gdzie mam skręcić? Czy pojechać do Niepołomic i wrócić do domu, czy może dojechać do drogi 964, skierować się w stronę Niepołomic, a później w stronę Nowej Huty? Wciąż czułem się świeżo, więc wybrałem drugie rozwiązanie, które zresztą gwarantowało zaliczenie dystansu powyżej 100 km. Dojechałem do ulicy Igołomskiej. Nie jest to moje ulubione miejsce. Głębokie koleiny dają kiepską alternatywę. Można jechać albo blisko środka drogi, albo poboczem. Starałem się więc szybko przejechać ten odcinek. W Nowej Hucie przejechałem przez Plac Centralny, a później musiałem trochę pokombinować, bo remontowane jest Rondo Czyżyńskie. Ostatnią odsłoną wycieczki był przejazd przez ulicę Sołtysowską, dojazd do Mostu Wandy i dotarcie do Rybitw, skąd miałem już tylko kilka kilometrów do domu.

Musiałem zwolnić, bo zapadł zmierzch, a droga przez Rybitwy jest pełna dziur. Przepraszam, nie dziur, a wykruszeń. Według pewnej pani z Zarządu Dróg w Warszawie, dziura jest na wylot, a więc na drogach nie ma dziur, tylko są wykruszenia. Pani miała problem z wypowiedzeniem słów „na wylot”, mówiąc „na wylut”. To mi przypomniało słynny reporterski debiut innej pani z TVP3, która usiłując powiedzieć coś na temat przyczyn wykolejenia pociągu, powiedziała: „najprawdopodobniej albo, albo szyny, które nie były… nie są równe, albo po prostu… no, tak jak mówiłam we wcześniejszym wejściu, yyyyy… szyny, szy… szyny były złe, aaa…, a podwozie, podwozie, podwozie… podwozie też było złe”.