Splot różnych, mniej lub bardziej irracjonalnych okoliczności sprawił, że cały tydzień musiałem czekać na pierwszą czerwcową przejażdżkę. A kiedy już wiedziałem, że wybiorę się na nią w sobotnie przedpołudnie, postanowiłem, że nie mogę ograniczyć się do skromnych kilkudziesięciu kilometrów. Plan mógł być jednak w pewnym sensie zagrożony przez pogodę. Zapowiadano bowiem upalny, prawdziwie letni dzień. Jednak o poranku nic nie zapowiadało, że będzie bardzo ciepło i słonecznie. Nad Krakowem zalegały chmury, było mgliście, wiał chłodny wiatr, a słońca było jak na lekarstwo. Mimo to uwierzyłem w zapowiedzi i wyposażony w sporą ilość życiodajnego płynu, wyruszyłem przed siebie.

Początek przejażdżki oznacza wyjazd z miasta, a więc nie jest specjalnie ambitny, bo trzeba pokonać doskonale znane drogi. Tym razem przejechałem przez Brzegi i Grabie, a niedługo potem zawitałem do Niepołomic. Niebo nadal było zachmurzone, temperatura umiarkowana, więc pomimo przeciwnego wiatru, mogłem jechać relatywnie szybko, nie tracąc przy tym wiele energii. W Niepołomicach wybrałem drogę numer 964. Przejechałem przez Wolę Batorską, Zabierzów Bocheński, Wolę Zabierzowską. W Ispinie zmieniłem kierunek, skręciłem na północ, przejechałem na drugi brzeg Wisły i zameldowałem się w Nowym Brzesku. Niedawno odwiedziłem tę miejscowość, ale wówczas stanowiła punkt zwrotny wycieczki. Dzisiaj było inaczej. Skręciłem na wschód i pojechałem dalej drogą numer 79.

Za Nowym Brzeskiem chmury rozstąpiły się i niczym nieskrępowane promienie słońca rozpoczęły swój szalony, upalny taniec. Temperatura szybko zaczęła wędrować w kierunku 30 stopni, a to oznaczało, że w pobliżu asfaltu będzie jeszcze wyższa. Spragniony ciepła, po kilku dniach niepogody, nie przejmowałem się tym. Zapas wody pozwalał optymistycznie patrzeć przynajmniej na kilkadziesiąt kilometrów do przodu. Pokonałem niezbyt długi podjazd i przejechałem przez Hebdów, Śmiłowice, Sierosławice, Dolany i Jaksice. Potem znów zaliczyłem podjazd, który według znaków ostrzegawczych miał mieć 8%, ale miał mniej. Mimo to korzystałem z miękkiego przełożenia, bo nie była to nawet połowa drogi, a słońce grzało coraz mocniej. Przejechałem przez Wroczków, a w Koszycach skręciłem w drogę numer 768. Za Sokołowicami ponownie przejechałem przez Wisłę, minąłem wieś Górka i dojechałem prawie do Szczurowej. Prawie, bo wieś ta dorobiła się swojej obwodnicy, więc de facto dojechałem jedynie do ronda, na którym skręciłem w stronę Uścia Solnego. Nie zamierzałem jednak jechać tą drogą i po przejechaniu kilkuset metrów, skręciłem na południe.

W pełnym słońcu mijałem kolejne wioski. Strzelce Wielkie, Bratucice, Okulice, Borek. Byłem już tylko kilometrów od Bochni. Nie zamierzałem wjeżdżać do centrum i bardzo szybko skierowałem się na północ, aby przejechawszy przez most na Rabie, w miejscowości Proszówki skręcić na zachód i rozpocząć ostatni etap wycieczki. Ostatnimi czasy często pojawiałem się w tym miejscu, a więc tym razem nieco zmodyfikowałem trasę i zamiast jechać przez Stanisławice i Kłaj, pojechałem przez Damienice i Cikowice. Dotarłem do Targowiska, a potem poszło już szybko. Gruszki, Zakrzów, Węgrzce Wielkie i… Kraków.

Jazda w pełnym słońcu nie należy do przyjemności, ale dzisiaj jechało mi się naprawdę dobrze. Nie byłem bardzo zmęczony, ale z radością wróciłem do domu, wiedząc, że już za chwilę wypiję tradycyjną szklankę zimnej, bardzo zimnej Pepsi Coli.



Trochę cienia na krótkim postoju za wsią Borek