W święta jest co spalać. Planowałem więc, że w poniedziałek wstanę wcześniej i wybiorę się na dłuższą przejażdżkę. Niestety braki snu spowodowały, że wstałem późno i „misterny” plan spalił na panewce. Na długą wyprawę nie miałem już czasu, ale mogłem przecież wybrać nieco krótszą trasę. Zjadłem więc szybkie i skromne śniadanie i ruszyłem przed siebie.

Rozpocząłem rutynowo, jadąc przez Kokotów i Węgrzce Wielkie. To niezbyt wymagający odcinek, który doskonale nadaje się na rozgrzewkę. Dojechałem do Zakrzowa. W tym miejscu zazwyczaj kieruję się do Niepołomic, ale dzisiaj skręciłem na południowy zachód i pojechałem w stronę Wieliczki. W ten sposób wkroczyłem w pagórkowate klimaty, które miały mi towarzyszyć przez większość drogi. Krótki dojazd do Wieliczki był swoistą uwerturą, która co chwilę wynosiła mnie to w górę, to w dół. W Wieliczce trochę zwolniłem, bo remontowana ulica Asnyka nie pozwalała na szybką jazdę. Potem nie miałem już możliwości rozpędzenia się, bo po skręcie w ulicę Lednicką rozpocząłem podjazd do wsi Rożnowa.

Po raz pierwszy pokonywałem ten podjazd na rowerze szosowym. Nie szalałem, wybrałem miękkie przełożenie i cierpliwie piąłem się w górę. Gdy byłem już niedaleko szczytu, z samochodu który mnie wyprzedzał polał się na mnie strumień wody. No tak, dzisiaj jest przecież śmigus-dyngus, czyli lany poniedziałek. W innych warunkach pewnie bym się wkurzył. Na szybkim zjeździe taka niespodzianka mogłaby wytrącić mnie z toru jazdy i kontakt z numerem 112 miałbym jak w banku, ale na podjeździe taki prysznic był bardzo odświeżający.

W Rożnowej skręciłem na północ, a potem na zachód. Przejechałem przez Sierczę, Sygneczów i Zbydniowice. To kolejny mocno pagórkowaty fragment dzisiejszej trasy. Szybkim zjazdem dotarłem do Wrząsowic i kilka kilometrów dalej, jadąc nadal na zachód, pojawiłem się przy zakopiance. Przejechałem na drugą stronę i rozpocząłem podjazd do Libertowa. Chwilę trwało zanim pojawiłem się w jego najwyższym punkcie. Tym razem żaden z samochodów nie zafundował mi funkcji zraszania. Przejechałem przez Libertów, na którego końcu czekał na mnie jeden z ulubionych zjazdów – do Skawiny. Jedyną jego wadą jest to, iż wyjście z jednego z zakrętów nie jest widoczne i zawsze przed nim zwalniam. Gdyby nie to, pewnie pojechałbym znacznie szybciej. Skoro już jestem przy zjazdach, to muszę przyznać, iż Ridley zachowuje się nich bardzo stabilnie, niezależnie od prędkości, z jaką się porusza.

Przejechałem przez Skawinę i pojechałem w stronę Tyńca. Ta droga jest częściowo wyremontowana i tam jechało się dobrze, ale większość nawierzchni jest tak zniszczona, że bruki Paris-Roubaix są przy niej gładkie niczym ciało dwudziestolatki. Na jednym z zakrętów czekała na mnie niespodzianka w postaci kałuży o szerokości większej niż szerokość drogi i nieznanej głębokości. Z racji tego ostatniego nie zdecydowałem się na bezpośrednie sforsowanie przeszkody wodnej, ale ominąłem ją, jadąc mocno wyboistym poboczem. Gdy ominąłem wszystkie dziury i pokonałem niewielki podjazd przed Tyńcem, okazało się, że nie wykorzystam w pełni długiego zjazdu, bo burza, która przeszła nad tą okolicą w nocy, zostawiła ślady w postaci żwiru, piachu, kamieni i połamanych gałęzi. Kolejny raz musiałem więc uważać po czym jadę. Za Tyńcem nie było już żadnych niespodzianek i spokojnie przejechałem ulicą Tyniecką, aż do Dębnik. Na Rondzie Grunwaldzkim skręciłem w Dietla, a potem w Krakowską. Przejechałem przez Podgórze. Ostatnim etapem była ulica Wielicka. Ruch samochodowy był niewielki, więc szybko i bezpiecznie wróciłem do domu.