Wcześniej niż zwykle wróciłem z pracy. Popołudnie było pogodne i ciepłe. Żal byłoby spędzić je w domu. Szybko przebrałem się i ruszyłem przed siebie. Na szosówce. Pojechałem na wschód. Ruch samochodowy był niewielki, a więc jechało się szybko i bezpiecznie. Przejechałem przez Kokotów i Węgrzce Wielkie, a potem przez Zakrzów i Zakrzowiec. Początkowo zamierzałem dojechać jedynie do Niepołomic, ale zmieniłem plany. Dotarłem do Targowiska, przejechałem przez Cikowice, Damienice i wjechałem do Proszówek. Byłem więc na wschodniej granicy Puszczy Niepołomickiej. Skręciłem na północ i jadąc wzdłuż lasu, dotarłem do Mikluszowic. Tam skręciłem na zachód i zagłębiłem się w puszczy.

A puszcza jest już soczyście zielona i tak cudowna, że tłumić musiałem cisnące się na usta okrzyki radosnego zachwytu nad pięknem świata. Jechałem wśród drzew, chłonąc nastrój obudzonej do życia przyrody. W tym miejscu zawsze mogłem oderwać się od prozy dnia powszedniego, zatopić się we własnych myślach, tych bardziej nostalgicznych i tych, które wybiegają w przyszłość. A dzisiaj był ku temu idealny moment. Wszakże Wielki Piątek jest szczególnym dniem dla wszystkich chrześcijan. Nie sposób w takiej chwili choć przez moment nie zastanowić się nad duchową stroną życia.

Dojeżdżając do Niepołomic miałem już ponad 60 km w nogach, a w zasadzie w kołach. Zacząłem odczuwać zmęczenie, bo przestrzegając tradycyjnego postu, nie pochłonąłem odpowiedniej ilości kalorii. Na dodatek zaczęły mnie boleć ramiona. Liczę, że to tylko kwestia przyzwyczajenia do nowej pozycji na rowerze i wcześniej bądź później problem zniknie. Pomimo kłopotów „energetycznych” nie wybrałem najkrótszej drogi do domu, ale pojechałem w stronę ulicy Igołomskiej, a potem w kierunku Nowej Huty.

Gdy wreszcie podjeżdżałem pod dom, byłem już naprawdę solidnie zmęczony, ale zadowolony, że zaliczyłem pierwszą setkę w tym roku.