Niezrażony kolejnym szarym i mokrym dniem, postanowiłem popedałować tu i tam popołudniową porą. Przygotowany do jazdy zszedłem po rower, ale nie dane mi było rozpocząć przejażdżki o zaplanowanej godzinie, albowiem przednie koło było pozbawione powietrza. Niezrażony tym faktem, wymontowałem je z roweru i pokornie wróciłem do mieszkania, aby zakasawszy rękawy, spokojnie – wszakże dni są już dłuższe – zabrać się do pracy. Szybko zlokalizowałem przebicie w dętce i równie szybko znalazłem tego przyczynę. Winowajca wyglądał niczym kolec zmutowanej róży i był raczej wytworem natury, niźli człowieka. Musiałem najechać na niego podczas poprzedniej przejażdżki i zdarzyło się niedaleko od domu, bo przecież spokojnie doń dotarłem. Przykleiłem łatkę, założyłem ponownie dętkę na koło, napompowałem i podjąłem kolejną, tym razem udaną, próbę wyjścia na rower.

Jeździłem sobie po małopolskiej stolicy, starając się omijać najbardziej zatłoczone dukty. Było raczej chłodno, ale słaby wiatr nie potęgował tego odczucia, więc gdy już tylko rozgrzałem się, jechało mi się całkiem przyjemnie. Radość z jazdy była na tyle duża, że postanowiłem nieco wydłużyć przejażdżkę. Jest jednak takie staropolskie powiedzenie „co w głowie uradzi, do skutku nie doprowadzi”…

Ledwo co pomyślałem, aby pojeździć dłużej, poczułem, że rower jest podejrzanie „miękki”. Spojrzałem na przednią oponę. Wydawało mi się, że tam, gdzie styka się z podłożem, robi się coraz szersza i szersza. Nie miałem wątpliwości. Guma, flak, kapeć… Cały misterny plan na nic. Trzeba się zatrzymać i kolejny raz dzisiaj naprawić koło. Byłem podówczas w okolicy Centrum Handlowego M1, więc rozłożyłem się na ławeczce, wyciągnąłem narzędzia i zabrałem się do pracy. Tym razem winne było szkło, a sądząc z koloru, mały fragment butelki – bynajmniej nie po odżywce dla niemowląt. Zapewne jakiś degenerat, dres, idiota lub inny menel, miast kulturalnie wyrzucić butelkę do kosza, wolał sobie ją rozbić. Żałuję, że do tego celu nie użył swojej głowy. Wielkiej straty dla społeczeństwa nie byłoby.

Kolejna łatka powędrowała na dętkę. Jak tak dalej pójdzie, powierzchnia zajęta przez łatki będzie większa od tej nienaruszonej. Chyba będę musiał wkrótce wymienić dętkę. Ponownie założyłem koło do roweru, spakowałem narzędzia do organizera – muszę przyznać, że plecak Evoc CC 10 sprawdził się doskonale. Słońce już zachodziło. Zrezygnowałem z pomysłu wydłużenia przejażdżki. Włączyłem oświetlenie i spokojnie, chociaż nie najkrótszą drogą, wróciłem do domu.

Czasem nasze plany nie mogą być zrealizowane. Dzisiaj ewidentnie nie było mi sądzone wyjechać o tej porze, o której chciałem i dojechać tam, gdzie chciałem. Tak widocznie miało być. Może miało mnie spotkać coś gorszego? Dobrze mieć rowerowego Anioła Stroża.



Główny oskarżony w sprawie przebicia dętki


Bezdętkowa „Alumiłość”? Mimo wszystko proponowałbym jakieś zabezpieczenie, bo skumulowane geny Agnieszki i Marcina mogą spowodować, że ich potomstwo przytaszczy na Kładkę Bernatka cały czołg, jako – uwaga Agusiu i Marcinie, teraz będzie trudne słowo – alegorię niezniszczalnej miłości.


Kładka Bernatka