Wschodzące słońce nie pozwoliło mi na długi sen. Pomimo soboty wstałem więc wyjątkowo wcześnie, wypiłem kawę, zjadłem śniadanie i byłem prawie gotowy do przejażdżki. Prawie, bo zastanawiałem się, czy tak piękny dzień nie powinien stać się dniem premiery mojego roweru szosowego? Postanowiłem jednak, że poczekam na pełnię wiosny, gdy drzewa powitają świat pierwszymi, zielonymi listkami. A więc jeszcze jedna przejażdżka na „zimowym” rowerze, który już prosi się o solidne czyszczenie.

Mimo wszystko jakaś premiera miała jednak dzisiaj miejsce. Od pewnego czasu rozglądałem się za nowym plecakiem. Ten, którego używałem nie miał zbyt przemyślanej konstrukcji, kiepską wentylację pleców, no i po kilku latach użytkowania wyglądał jak zwykły wór na plecach. Długo szukałem, sprawdzałem internetowe fora, czytałem artykuły i w końcu zdecydowałem się na dziesięciolitrowy Evoc CC 10. Rozpiętość cenowa u różnych dostawców była spora, ale mnie udało się znaleźć atrakcyjną ofertę na Allegro. Kurier dostarczył go wczoraj, a dzisiaj miałem po raz pierwszy sprawdzić go w akcji. Przygotowując się do jazdy mogłem wstępnie ocenić jego konstrukcję. Przede wszystkim podoba mi się rewelacyjny organizer na narzędzia. W jednym miejscu, w sporej liczbie przegródek bez problemu zmieściłem pompkę, zapasową dętkę, łyżki do opon, łatki, zestaw kluczy i parę innych drobiazgów. Wszystko ładnie poukładane i zabezpieczone przed bezładnym przemieszczaniem się. Do specjalnej, miękko wykończonej komory powędrował telefon i aparat fotograficzny – każdy z nich w osobnej kieszonce. Do głównej komory zapakowałem dwa banany i oczywiście pozostało jeszcze sporo wolnego miejsca, tym bardziej, że póki co, wyciągnąłem dwulitrowy bukłak (plecak pozwala wykorzystać maksymalnie trzylitrowy). Jedyne co mi się nie podoba to fakt, że na wycieczki powinienem zafundować sobie mniejszy portfel – mój musiałem włożyć do głównej komory, bo nie zmieścił się w żadnej przegródce. Umówmy się jednak, że nie jest to wada. Karty kredytowe, dowód osobisty i trochę gotówki nie wymagają dużo miejsca.

Tak wyekwipowany wybrałem się na przejażdżkę. Pojechałem w stronę Puszczy Niepołomickiej, aby uczynić zadość mojej tradycji witania wiosny w tym przepięknym zakątku Małopolski. I chociaż puszcza nie przywitała mnie zielenią, to wjeżdżając w jej gąszcz, miałem wrażenie, jakbym wjeżdżał do świątyni budzącej się wiosny. Zewsząd dobiegał radosny śpiew ptaków, a pierwsze motyle tańczyły pośród słonecznych promieni. Jedynym dysonansem w tej filharmonii przyrody był szum rowerowych opon i łagodny szmer łańcucha.

Wracając z Puszczy Niepołomickiej przejeżdżałem przez małe miejscowości, a tam niespodzianka. Bociany wróciły do swych gniazd. A więc naprawdę mamy wiosnę! No i dzisiaj w nocy zmieniamy czas na letni.