Pomny przedwczorajszych doświadczeń, założyłem dzisiaj dodatkowy podkoszulek. Chłód nie miał więc szans, aby przedrzeć się przez wzmocnione siły obrony. A znowu wiało i to mocno. Miałem wrażenie, że wiatr hula z każdego kierunku z wyjątkiem zachodu. I dlatego najpierw pojechałem na wschód. Szło mi całkiem nieźle, utrzymywałem przyzwoitą prędkość średnią i tylko nieliczne na tym etapie podjazdy sprawiały trochę kłopotu. Sam się trochę przyczyniłem do tego stanu rzeczy, bo zamiast, jak Pan Bóg przykazał, zjeść obiad, ograniczyłem się do banana i kilku daktyli.

Dojechałem do rogatek Niepołomic i tam zawróciłem, a to oznaczało, że wiatr będzie wiał mi w plecy. I faktycznie tak było, ale tylko wówczas, gdy jechałem dokładnie na zachód, ewentualnie na południowy zachód. Każdy inny kierunek oznaczał walkę z przeciwnościami przyrody. Dojechałem do Rybitw, a potem jadąc ulicą Golikówka, dotarłem do Myśliwskiej. Potem „przeskoczyłem” na drugi brzeg Wisły, szybko dojechałem do Kładki Bernatka i przejechałem na Podgórze.

Nadszedł czas, aby na zakończenie dzisiejszej przejażdżki zmierzyć się z kilkoma podjazdami. Najpierw kostka brukowa na ulicy Parkowej – kilkuset metrowy, męczący podjazd. Potem rezerwat w Bonarce – niezbyt długi, ale dość stromy podjazd. Na szczęście położono tam nowy asfalt, więc jechało się o wiele lepiej niż kiedyś. Kolejny podjazd zaliczyłem na Trybuny Ludów. Ostatnim zadaniem i chyba dzisiaj najtrudniejszym, była ulica Niebieska, której nazwa sugeruje, że wznosi się ku niebiosom, w czym jest ziarno prawdy, bo na samej górze znajduje się urokliwy kościółek w Kosocicach.

A potem było już tylko z górki…