Fenomen piłki nożnej nie przestaje mnie zaskakiwać. Jak to jest, że w kraju, którego reprezentacja narodowa przegrałaby nawet z drużyną beznogich emerytów z Bangladeszu, informacja o ligowych rozgrywkach, stojących na równie wysokim poziomie, co poziom demokracji w Korei Północnej, została podana jako druga w wiadomościach sportowych TVP1, a wiadomość o zwycięstwie Michała Kwiatkowskiego dopiero jako przedostatnia? Żeby nie było, że tylko telewizja jest „be”, internetowe portale informacyjne poświęciły równie „dużo” uwagi temu wydarzeniu. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że Strada Bianche to nie Giro d’Italia, ale sam fakt pokonania kolarzy tego pokroju, co Peter Sagan, Cadel Evans czy Alejandro Valverde powinien być wystarczającą przesłanką, aby mocniej podkreślić osiągnięcie Polaka.

Nie znalazłszy odpowiedzi na zadane powyżej pytanie, wybrałem się popołudniu na przejażdżkę. Znowu nie miałem z góry ustalonego planu i dopiero po przejechaniu pierwszych metrów, w głowie nakreślił się szkic trasy – dodajmy – o nieco masochistycznym charakterze. Rozgrzewkę zaliczyłem na podjeździe do Kosocic. To „skromne” 8-procentowe nachylenie wystarczająco mnie rozkręciło, aby być gotowym na kolejne wyzwania. Pierwszym z nich była oczywiście ulica Gruszczyńskiego. Uwielbiam ją. Najpierw 11-procentowa hopka, potem 6% na złapanie oddechu i wreszcie końcowy podjazd o nachyleniu 14-15%. Niezbyt długi, ale daje w kość. Zwłaszcza, że wprowadziłem sobie zakaz korzystania z najlżejszych przełożeń. Dlaczego? Przygotowuję się do jazdy na rowerze szosowym, a tam mogę zapomnieć o takich luksusach.

Dotarłem do ulicy Krzemienieckiej i skręciłem w stronę Wieliczki. Chwilę trwało, zanim złapałem właściwy rytm jazdy. Mogłem trochę odpocząć, bo z wyjątkiem jednego fragmentu, droga cały czas biegła w dół. Przejechałem przez Wieliczkę i skierowałem się w stronę Dobczyc. To oznaczało rozpoczęcie kolejnego podjazdu. Prawie 2,5 km o średnim nachyleniu 5,3%, a w tym kilka fragmentów 8-9%. Jadąc swoim tempem dotarłem na szczyt wzniesienia i łagodnym zjazdem dotarłem do Sierczy, za którą czekał na mnie o wiele bardziej stromy zjazd w okolice Janowic. Zgodnie z geograficzną logiką tego obszaru Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli zjedziesz z góry, możesz być pewien, że zaraz będziesz męczył się na kolejnym podjeździe. A wyzwanie to nieliche, bo chociaż podjazd ma tylko 2 km długości, to zaczyna się od 14%. Jak się je przeżyje, to potem jest już tylko 5-6%. Przeżyłem…

Dojechawszy do Sygneczowa skręciłem na zachód, a wkrótce potem na północ w ulicę Drużbackiej i po chwili pojawiłem się na Krzemienieckiej, dokładnie naprzeciwko ulicy Gruszczyńskiego. Skręciłem na zachód i rozpocząłem „rekreacyjną” część dzisiejszej przejażdżki. Dojechałem do Myślenickiej, a potem do Herberta. To jedna z ulic dochodzących do obwodnicy, więc ruch na niej spory, a samochody raczej wolno tędy nie jeżdżą. Udało mi się jednak bezpiecznie zmienić prawy skrajny na lewy skrajny pas ruchu i skręciłem w Podmokłą, a jakimś kilometrze w Marcika, czyli ulicę biegnącą na tyłach Centrum Handlowego Zakopianka. Po przejechaniu na drugą stronę Zakopiańskiej, różnymi małymi uliczkami dotarłem do Norymberskiej, a stamtąd do Wisły.

Słońce powoli zachodziło. Zatrzymałem się na chwilę, bo mam słabość do wieczornych klimatów. Zrobiłem kilka zdjęć i ruszyłem dalej. Pół godziny później dotarłem do domu. Pierwszy tysiąc kilometrów w tym roku zaliczony…



Zachód słońca nad Wisłą